Zebrane

Twórczość > Wiersze

Stefan Jerzy Siudalski

Wiersze

Lata 1976-2022
Warszawa, Rębków, Agadir, Sharm El Scheik, Taba, Konstancin

1. EMIGRACJA

Wierzby podnosząc w górę rosochate ręce
Szły z wolna piaszczystej drogi brzegiem,
Szły tak od dawna posępnym szeregiem.
Widziały rzekę i krzyż na rozstajach
I zdziwionego chłopa co z wron zgrają
Dzielił się plonem pół na pół.
A wrony nad nimi krzyczały
To nasze pole i nasz plon
Dla nas pracuje ten stary chłop.
Siedział Chrystus przy wierzbowej drodze,
Wracał stamtąd dokąd wierzby szły
I nic nie rzekł, tylko smutny był.
Szły dalej wierzby, kołysząc się w rytm
Wiatru i górek po drodze,
Szły szukać szczęścia na jednej nodze.
Minęły wioskę, pola i las.
Stanęły nad stawem zarosłym, kołem
I uradziły odpocząć czas.
Odpoczęły troszkę,
Napiły się i poszły dalej,
Jak w bardzo złym śnie.
A wiecie skąd te wierzby tak szły?
Z kraju gdzie mówią:
Wierzby to my. Warszawa Sadyba lato 1976

2. CZAS

Dziewczyna zapatrzona w oknie, myślami odbiegła daleko.
Nie zgadniesz czy lato jest u niej i biega z chłopcem nad rzeką,
Czy z dzbanem chodzi po lesie, dla księcia jagody zbierając,
A może myśli o pierwszym, wypłaty cierpliwie czekając?
Nie trafisz za myślą dziewczyny i czasu na problem szkoda,
Przecież całkiem wystarczy, że ładna jest, zgrabna i młoda.
Staruszka siedzi przy oknie, patrząc gdzieś bardzo daleko.
Pewnie znów wspomni o tym, jak było z chłopcem nad rzeką.
Rzeka już inna płynie, maleńka jakaś i szara
Lecz twarzy chłopca staruszka przywołać już nie zdołała.
Pyłek wiatr strącał z leszczyny, rzeka wiosennie wezbrała,
Szedł starzec wolniutko nad wodę, gdzie dawniej dziewczyna biegała.

3. PILAWA

Deszcz błoto ożywił, smutno, mokro, źle
Dworzec zapomniany, pociąg spóźnia się.
Brudny kufel, jasne piwo, w kącie stary bufet tkwi,
A na ławce przemarznięty pijak sen swój straszny śni.
Błoto progiem się przelało, w kącie śmieci pełen kosz.
Pijakowi pozostało dwie godziny snu za grosz.
Szkoła znów mu się przyśniła, nogi skulił, uciec chce.
Lekcji pewnie nie odrobił. Czy mu znów upiecze się?

4. Ptak

Ptaku zieleni szumiącej,
Ptaku łąki pachnącej,
Ptaku nadziei na przyszłe dni
Leć w świat daleki i powiedz mi,
Powiedz o wietrze, o słońcu innym,
Piasku, kamieniach i ziemi pełnej spokojnych dni.
Ptaku marzenia leć dalej jeszcze,
Przynieś mi kłosy dojrzałych zbóż
I garstkę ziemi, to wszystko już.
Ziarna w ciepłą ziemię złożę,
Przeczekają, białe, chłodne dni.
Gdy powrócisz, będzie zboże rosło.
Nie spostrzeżesz, a już kłosy pełne oddam Ci.
(Rębków 1979)

5. Dzień zaduszny

W dymie wspomnień cmentarnych,
W smutku czynów co poszły na marne,
Wśród drzew co korzeniami w rozpacz wrosły,
Nie zakończone i nie zaczęte, splątane z sobą
Wcale nie święte, losy pokoleń, historii ślad
W zgodzie ze śmiercią otwarta księga minionych lat.

6. Wilga

Kurzem wrzos popielaty, piasek polna droga
Las żywiczny i gęsty, pajęczyną gdzieniegdzie osnute prześwity.
Słońce między lasem a polem poszarpanym cieniem stało
Ciepłe, leniwe, spokojne, w zegarze dnia
Piasek kołami wozów przesypywało.
Pszczoły szumem cieplejszym od wiatru, pachnącym końcem lata
Ptakom sytym spokoju zazdrościły,
Więc coraz szybciej i szybciej zapach wrzosu do uli nosiły.
Przestrzeń wypełniały drgającą, punktami co nikną z oczu.
Sobie znanymi ścieżkami dzień coraz dalej się toczył.
Wóz ciężarny latem i słońcem skrzypiał, marudził na rudawej łące
Cienie coraz to dłuższe ciągnąc za sobą do domu.
Gęsi pod lasem krzyczały, ogniska dym snuły nad ziemią.
Chłód z zakamarków wychodził, a to wszystko pachniało jesienią.

7. Władza

Noc ciemna bez szansy na dzień.
W zaułkach nieprzetartej historii
Strach się czai, ledwie skryty lęk.
Czy ktoś nocy się czarnej nie boi?
Jeszcze lepiej przeczekać, sam nic przecież nie zrobisz.
Spójrz, jaka nocy jest siła!
Ona wszystko ukryje, ona wszystko przemieni,
Gdy dzień wstanie nie dojdziesz jak było.
Rosła noc nierozumna, dojrzewała błędami,
Głupotami się pasła i tyła.
Wychowała zastępy ślepych ludzi
Z których straż swych ciemności zrobiła.
Sen wraz z niebem jaśniejącym się kończył.
Szept cichutki nad ziemią, trącał ludzkie sumienia,
Rzeczy dziwne, nieznane zapowiadał.
Jeszcze nikt w to nie wierzył
I to też trzeba przeżyć - mówiono.
Noc już znamy, kochamy - tak piszą.
Słońce wstawać zaczęło, jeszcze było czerwienią
Krzykiem ptaków zbudzonych i chłodem
Mgły spokojnej, wiszącej, pasemkami biegnącej
Tam gdzie woda.
Ślepa noc w bezradności swej litości warta
Cofa się, kryje, ucieka
Z dniem rosnącym, tylko w cieniach jej pozostałość marna
Goni, straszy zdumionego nagłym blaskiem człowieka.
-----------------------------------------
Wreszcie nawet ktoś powie, może wam się to śniło,
Może wcale nie było skrytobójców i ludzi zaszczutych!
Może wyście to sami wymyślili nocami
Wśród hulanek, hazardu i wrzawy?

Gdzież są teraz ci ludzie, których myśmy skrzywdzili?
Pewnie w nocy zostali i o dniu zapomnieli
Bo wśród nocy wygodniej im było.

Dzień ma tez swoje prawa i wnet grupa się ludzi uzbiera
Krzykną: Po co nam słońce - ono takie gorące,
Dajcie nocy i miesiąc niech świeci! (1978)

8. Drzewa w Łazienkach.

Szum miasta cichnie w parku, w drzewach,
A drzewa nic, i nic i nic
Bo wiatr im przecież w liściach śpiewa
Pieśń starą, starą pieśń bez słów.
Mrucz sobie miasto, bezsilnie mrucz.
Konary drzew park objąć pragną
Szerzej i więcej co rok, co rok
I w tym wyścigu niektóre padną
Następne dalej wędrując garną
W podcienie drzewa przestrzeni mrok.
Czasu złudzenie zatrzymanego
Niech cię nie zmyli, mój gościu tu.
To tyś nietrwały, a nie te drzewa
Pamiętaj o tym spójrz w prześwit nieba
To wszystko będzie, przeminiesz ty.
Korzenie drzew jak łapy smoka,
Trzymają ziemię w objęciach swych.
Ziemia, korzenie, pnie starych drzew
A ponad nimi ramiona czarne
Dźwigają liści i wiatru śpiew.
Noc wraz z cieniami w park się wkrada
Sączy, wypełnia chłodem aleje
A drzewa rosną, rosną i rosną
Rośnie wraz z nimi w gałęziach zmrok
A wraz z drzewami park ogromnieje.

9. Przedwiośnie.

Ziemia zmarznięta głęboko,
Bazie nad rzeką nieśmiałe
Pierwszy skowronek głosu próbuje wysoko
I rzeki szeroko wezbrały.

Śnieg w skibach zleżały
Przed słońcem w cień ucieka.
Leszczyna pierwsza ożyła
I z pyłkiem na pszczoły już czeka.

Czajki z za mórz powróciły
Na gniazda już miejsca szukają.
Czasami je tylko spłoszy
Sam wystraszony zając.

10. Pałędź.

Stare drzewo pokrzywione - mgła
Pasemkami, wstążeczkami - szła
Mokrą łąką, nad strumieniem - szum
Na kamieniach przemoczonych - plum.
Ryba w wodzie się przemknęła - patrz
Słońce niebo rozjaśniło - brzask
Ponad lasem, ponad łąką - szum
Przebudzonych ptaków w krzakach - tłum.

11. Wiosna.

Wiosna rzekami przychodzi wraz z szumem spienionej wody,
Na fali wezbranych strumieni, do morza spływają chłody.
Życie w drzewa powraca, wiatr ciepły bazie rozwija
Chłopi na pola wychodzą, zobaczyć co zima zbroiła.

12. Jesień.

Drzewa liście pogubiły
Stoją nagie w sadzie
Liście ptakom zazdrościły
Szron się na nie kładzie.
Poprosiły wiatr jesienny
By z nimi wirował
Zatańcował, zawirował
Rzucił liście w wodę.
Lesie, lesie czemu smutny stoisz
Patrzysz w mętną wodę?
Ach tam liście, liście płyną,
Moje lata młode

13. Zaduma.

W murach kościołów dźwięki zaklęte,
Pod sklepieniami aż ciasno od próśb do Boga
A moje pragnienia są takie maleńkie,
I nie śmiem o cokolwiek prosić Pan Boga.

14. Kosmos.

Krok za krokiem, powolutku,
Powolutku, pomalutku,
Cichuteńko, leciuteńko
Jak maleńkie nutki smutku,
Zanikają, przemijają, lata nasze zawieszone
W wielkiej pustce zagubione
17-19. 10. 90 Marta, Stefan

15. Władca przestrzeni

Ptak na gałęzi świergot ukrył w zieleni
Mały pierzasty władca wiatru, drzew i przestrzeni.
Wiatr czupryny drzew czesze, szarpie, pomiata
Ptakom drogi, ścieżki podniebne zamiata.

16. Smutek

W dniu którego nie ma,
W porze dnia całkiem nijakiej,
Szedł starzec donikąd drogą,
Od lat był on żebrakiem.
We wsiach psy za nim szczekały,
Dzieci z za płotów patrzyły.
Na plecach skarb swój niósł największy
Tobołek zwinięty ze szmatek.
Ktoś, kiedyś sprawdził tobołek -
Szmatka, w szmatce szmatka,
W szmatce szmatka była
A w ostatniej szmatce ….
…pędzelek taki do golenia schowany.
1956-2011

17. Praca?

Dzień wypełniony po brzegi
Praca, praca, praca
Dni ustawione w szeregi
Wciąż praca, praca i praca.
Czy zdołasz w swym krótkim życiu
Rozpoznać wśród ludzi brata?
Bo szuję spotkasz na pewno
Wciąż praca, praca i praca
Około 1980 roku

18. Zagubione

Tyle jesieni i zim za nami,
Tyle gniazd ptasich opuszczonych,
Tyle zakrętów, zawirowań
I pamięć tego co było między nami.
Nie ma, nie ma – zapomniałem,
Zostawiłem, zagubiłem, przeleżało gdzieś w szufladzie,
Przypomniało, powróciło i znów się zagubiło.
Ktoś to znalazł, nic nie wiedział
Bo jak wiedzieć jak nie jego
Przemówiło, przytuliło i znów gdzieś się zagubiło.
Nim to znajdziesz, czas zatrzymaj
Choć na chwilę, na malutką
Twój on będzie, tylko twój
Oj nie prawda, także mój.
Nie uciekaj, nikt nie goni,
Tyle przecież pozostało
Tych jesieni zagubionych
I zim tak nie całkiem zatraconych.
A gdzie wiosny, a gdzie lata?
Lata? Przecież przeminęły.
A te wiosny? Pewnie żyją
W mej pamięci gdzieś ukryte.
Było, było, przeminęło
Było, było nie do końca coś przeżyte.
Nie żałujesz?
Żal gdzieś uciekł.
Ludzie, ludzie, gdzie ci ludzie?
Przeszli, poszli, wyjechali
Ot gdzieś się zapodziali.
Szukam, szukam, odnajduję
Jakże czas i mnie i ich odmienił,
Tyle jesieni, tyle jesieni,
Tyle już przecież przeszło jesieni.

3.01.2006 Warszawa Stara Miłosna

19. Początek drogi

Zapytaj letniej burzy, gdzie spotkasz ją,
Zapytaj łąki zielonej, gdzie spotkasz go,
Może kiedyś, gdzieś się spotkacie a może nie,
Kto to wie dzisiaj, któż to wie?
Może ona jest całkiem daleko, a może nie,
Może on jest całkiem blisko, a może nie,
Może właśnie to ją dziś widziałeś, a może nie,
Może go dzisiaj spotkałaś a może nie.
Czas ucieka, wiatr burze po polach goni,
Czy to ty jesteś miła? a może nie?
Łąki już skoszone, a gdzież on gdzie?
Może teraz przy tobie stoi a może nie.
Szukasz, szukasz, to chyba ta,
Jeszcze sam nie wiesz, jeszcze się wahasz,
Pierwszy spacer, pierwsze spotkanie
Oj to jest to.
Jak ten czas tobie teraz się dłuży, bo nie ma jej,
Czy on jest dzisiaj może w podróży bo nie ma go,
Tęsknisz, tęsknicie oj coś jest źle
A może warto dalej iść razem, a może nie.
Nikt nie podpowie, nikt nie doradzi chyba, że źle.
Sami musicie, sami musicie podjąć decyzję na dobre, na dobre i na złe
Razem przez życie, razem ze sobą, a może nie?
Lepiej iść razem życia drogą! Oj to się wie.

20. Pszczoły

Bzy, bzy, bzy pszczółki trzy
A przy ulu cała chmara
Każda pszczółka nektar niesie
Z wrzosu niosą, blisko jesień
W ulu szum, pszczółek tłum
Każda wie co robić ma
Karmią larwy, czyszczą ul.
A tu nagle bum, bum, bum.
Błysk i huk, w ulu trwoga
Zdążą wrócić? Olaboga
Pierwsze krople pac, pac, pac
Przyleciały wszystkie z pola
Taka to już pszczela dola.
Deszcz już przeszedł ,wszystko zmył
Lecą pszczółki ile sił
Szukać kwiatów i nektaru
Pyłek też potrzebny jest
A tu znów przywiało deszcz
Zdążą wrócić? Zdążą, zdążą
Mądre pszczółki przecież są
W ulu ciepło, wręcz gorąco – każdy wie
Co ma robić jak i gdzie

SJS 10.10.2007 15.32

21. Cztery pory roku – piosenka o Rębkowie

Kwitną, kwitną, kwitną sady
Łąki też zakwitną wnet
Będzie kwiatów do przesady
Gdy zakwitnie także bez.
A za bzem zakwitnie jaśmin
Za jaśminem pąki róż
Pola żółcą sie rzepakiem
I akacja kwitnie już
Zboża kłosy pochyliły
W ulach słychać wielki szum
Pszczoły nektar przerabiają
Będzie miodu na nasz stół
W szkole dzieci, w lesie ptaki
Uczą się jak trzeba żyć
Bo nie można byle jakim
Na tym świecie tutaj być
A w Rębkowie, a w Rębkowie
Wszędzie naszych przodków ślad
Wszak mieszkają tutaj ludzie
Od ośmiuset prawie lat
Kwitną, kwitną, kwitną wrzosy
Złoci się gorczycy łan
Pozbierane z pola kłosy
A na stole miodu dzban
Przyjdą chłody, przyjdą deszcze
Liście gdzieś poniesie wiatr
Nie spostrzeżesz gdy za oknem
Biały Będzie cały świat
Usiądź wtedy przy kominku
Drwa do ognia dołóż tak
Aby ciepło i przytulnie
Było w ten zimowy czas
Przejdzie zima, przyjdzie wiosna
Zazielenia pola się
Rzeką spłyną od nas chłody
No i drzewa zbudzą się
Kwitną, kwitną, kwitną sady
Łąki też zakwitną wnet
Będzie kwiatów do przesady
Gdy zakwitnie także bez.
SJS Rębków lato 2006

22. Zwierzaki

Lata osa koło nosa
Pszczoła lata koło czoła
Mucha lata koło ucha
A bąk wokół rąk
Lata trzmiel tam gdzie chmiel
A szerszeń po polu
Motyl kwiatów szuka
Dzięcioł w drzewo stuka
Mrówka słomkę niesie
Myszka ziarnko ma
Kret czarny kaftanik
A co ma ćma?
Ćma to noc głęboka
Wtedy jeż poluje
A nietoperz szuka
Gdzie jest ćma?
Ważka nad potokiem
Ryba w wodzie pluska
Rak w szuwarach siedzi
A gdzie ryby łuska?
Bóbr drzewa ścina
Woda pnie niesie
A na polach, a na polach
Widać że już jesień
Zając w miedzy siedzi
Uszy ma skulone
Pewnie znów zobaczył
Gdzieś na drzewie wronę
Wrona kracze, kraa, kraa
Gdzie ten zając norę ma?
Zając nory nie ma
Tylko cicho siedzi
Jak tak cicho siedzi
To nikt go nie odwiedzi
Nawet lis przechera
Co nie znalazł sera
Sera? Tak, sera
co miał kiedyś kruk
Kruk? Tak czarny kruk
Co nie umiał liczyć nóg
Nogi? Tak, tak, nogi u stonogi
Może rogi?
Rogi przecież koza ma
Rogi, nogi u stonogi?
Ja nie umiem liczyć nóg SJS sierpień 2006

23. Ptak

Na wątłej gałązce drzewa ptak przysiadł, taki co śpiewa,
Może wie ktoś czy ptaków śpiew lubią drzewa?
Czy drzewom coś więcej niż wody i słońca potrzeba?
Zapytam o to drzewa, zapytaj i ty o to drzewa.
Drzewa liście pogubiły, gniazda ptaków widać
Drzewa cicho szeleściły, coś sobie mówiły.
Mówiły o słońcu, burzy i o ptakach, podsłuchałem, pytały:
„Będą w przyszłym roku wokół nas znów ptaki latały?”
Będą pleść gniazda, szkodniki wyjadać,
Chować się przed burzą, przed jastrzębia wzrokiem,
Przed kotem co lubi po gałęziach skakać,
I śpiewać, i śpiewać pieśni tysiącletnie.
Kto ich tego uczył?
Przyroda, przyroda pieśni swoje ma,
Swoboda, swoboda i w nocy i za dnia.
Kto tak tu mówi? Przyroda, przyroda ona wszystko zna,
Przyroda, przyroda to ty i ja.
SJS 24.12.2007 gdzieś między rankiem a zmierzchem z widokiem na drzewa przy Fabrycznej

24. Dzika jabłoń

Z siekierą przyszedł drwal do drzewa co złe jabłka rodzi
Było to wtedy gdy kwitło więc mu nie zaszkodził
Urzekło, drzewo drwala, szumem pszczół, zapachem, barwami
„Przeżyłaś jabłonko lat tyle więc ciesz się dalej wiosnami”.
Dobrze, że nie przyszedł jesienią gdy zły owoc jabłoń gubi
Wyrok byłby inny wtedy, a wiosną on jabłoń polubił
Pożytek z niej mają pszczoły, ludzi barwami urzeka
Jeśli ktoś jest uważny, spostrzeże jak czas przy niej szybko ucieka
Zgubiła jabłonka kwiaty, powoli je wiatr strącał,
Z pączków wyrosły listki w nieśmiałej barwie zieleni,
Powoli ubrały jabłoń w suknię, co chroni od słońca
Wiatr drzewem targał, deszcz moczył je aż do korzeni
Drzewo szeptało cicho: „kto los, kto los mój odmieni.
Uciec nigdzie nie mogę, nawet wiatr mnie nie przeniesie
Rosnę tu już od lat tylu i idzie kolejna jesień.
Ptaki co gniazda uwiły pisklęta już wychowały
Młode jak tylko latać się nauczyły gdzieś poleciały
A stare czasami usiądą, pokręcą się coś podziobią
I lecą dalej niepomne, że tu ich pisklęta chroniłam od słońca”
Szu, szu, szumi, szeleści jabłoń – wysłuchaj mych żali do końca.
SJS 4 styczeń 2008 godzina 9.45

25. Ognisko

Języki ognia kształty zmieniają,
Nad żarem co w popiół przemienia wszystko,
Wszystko co rosło, niedawno żyło,
Ścięte, pocięte płomień chwyciło
Jak by ożyło, jak by ożyło
Bawiąc się, sycząc iskry rozrzuca
A dym na końcach płomieni rośnie,
Kręci się, wraca, odpływa w górę,
Udaje mgłę, udaję chmurę,
Snuje się coraz dalej od ognia,
Znika powoli, czym wyżej – więcej,
Nad łąką, polem, rzeki zakolem
Gdzie rosną drzewa.
A drzewa rosną, co rok ich więcej,
Pną się do góry, nie wiedzą tego,
Że ich gałęzie w ognisku skończą. SJS 2.03.2009

26. Śnieg

Biało, wokoło biało, aż po horyzont biało
I w górze biało od śniegu co wirując spada
Siada na ziemi, na płatkach śniegu
Śnieg, śnieg ciągle pada.
Ślady zaciera, przykrywa ziemię, kamienie, krzewy,
Niebo garściami płatków sypie, sypie i biel wciąż wszędzie osiada.
Nie widać ścieżki, drogi nie widać, rowy przykryło
I ciągle pada.
Wiatr już po polach warkocze niesie
Jak by ożyły te płatki śniegu
I ciągle pada, pada i sypie, sypie i pada.
Smugi śniegu w zaspy układa – wiatr
Co swe rzeźby po polach rozkłada.
Na drzewach czapy ze śniegu duże,
Czasami spadnie któraś na ziemię przykrytą śniegiem
A śnieg wciąż sypie, wiruje, siada
I nowe kształty wiatr znów układa.
Bałwanka dzieci już ulepiły
Miotłę mu dały aby miał siły
Uciec gdy wiosna będzie przyjść chciała
Biało, dokoła biało i tylko biało.
Kształty zmieniło wszystko wraz z śniegiem
Co przykrył drogi, ścieżki, doliny
Koniec to czy początek, w tym roku zimy? SJS 24.02.2009

27. Czas

Niedotykalny, bić potrafi
W starych zegarach,
Przy jeszcze starszej fotografii
I w naszych sercach ciągle bije
Odmierza przestrzeń nieobjętą
Nadzieją, żalem, łzy upadkiem
Co lat pięćdziesiąt, gdzie ukradkiem
Oczekiwała i czekała…..
Czas ten prześmiewca naszych marzeń
Mąci, przeszkadza by nie szli w parze
Ludzie dla siebie przeznaczeni
Gdy on się wtrąci nic nie zmieni
Bo tylko w jedną stronę rzeka życia płynie
Od urodzenia aż do ziemi
Gdzie złożą nas po śmierci bliscy
I krzyk, jak zły sen, słyszę nocą
„Nasz czas, zatrzymaj go , ucieka” SJS 22.03.2009 i trochę później

28. Wiatr

Wiatr skądś przywiało – zakręcił wkoło
Wszystko co z ziemi unieść się dało
Przeniósł i rzucił dalej na ziemię.
Pochylił zboża, potargał drzewa,
Aż w krzakach przysiadł – tam gdzie ptak śpiewał
I ucichł nagle, może zmęczony, lub zasłuchany zasnął w gęstwinie
To było tam gdzie strumyk płynie.
Więc jak tam pójdziesz, nie budź go proszę
Niech śpi do zimy wiatr, co podniebne ścieżki zamiatał,
Gdy tak wędrował po wszystkich, czterech, stronach świata.
SJS Marzec 2009

29. Jesień

Każdego dnia jesieni więcej,
Drzewa się spieszą aby jak najprędzej
Liście wybarwić i zrzucić przed zimą.
Mróz już nocami trawę ścina bielą.
Dzień coraz krótszy, tylko długie cienie gonią
Czas co siwiznę maluje nam na skroniach.
Wiatr drzewom pomaga szybciej liście zgubić,
Bawi się nimi, tańczy, czasami przycicha
Dywan barw jesiennych rozkłada na ziemi.
Popatrz miła – to już tyle jesieni,
To już tyle jesieni,
To już tyle przeszło jesieni. SJS 0.30 1.11.2009

30. Świt

Chłodno, chłodno i cicho
I kształty wychodzą z ciemności nocy,
Okna i drzewa już widać prawie.
Nad horyzontem brzask się rozlewa
I widać dalej, we mgle, nad rzeką – pole, krzaki, krzaki i drzewa.
Mgła się podnosi niby zasłona
Co przedstawienie nam zapowiada
„Nie chwal dnia z rana…”
Tak stare przysłowie dzień przepowiada.
Rosa na trawie, na pajęczynie kropelki wody
A w każdej świata kawałek mały.
Ptaki zbudzone zaświergotały,
Zając przykicał, kuropatw stadko
Wystraszył i schował się w norce - przed nimi.
Sen to czy jawa, słońca coraz więcej,
I cieplej jak by lecz pszczół nie widać,
Nie słychać ich szumu,
Czekają do lotu gotowe w ulach
Gdy kwiaty z pół zapachem je przywabią.
A tam pod krzakiem siedzi samotnie, ukryty zając.
gdzieś od lata do jesieni 2009

31. Czas

Przechodzi, przemija, snuje się czasami,
Przed nami, przy nas, z nami i za nami,
Powraca, przynosi, zabiera, gubi i odnajduje
On wie najlepiej - co każdy z nasz czuje.
  Niebo wieczorami gwiazdy zapełniają,
  Były, są i będą tak samo świeciły
  Dla nas, dla naszych dzieci, gdy zbraknie nam siły
  Iść przez drogę co czas nam wyznaczył.
Nie da się umknąć, nie można inaczej
Jak czasem, z czasem, cieszyć się czasami
Co nam przyniesie czas co mija razem z marzeniami.
27.11.2009 Warszawa SJS

32. Szmulki

Wychowałem się na Szmulkach
To taka dzielnica w Warszawie
Lepiej tam nie zachodzić
Chyba, że w ważnej sprawie.
Łochowska, Łomżyńska, Ząbkowska, Kawęczyńska
Siedlecka, Otwocka, Wołomińska i ….Radzymińska
Jeszcze w Warszawę nie wrosły na dobre
A już zapomniano o nich na lata całe.
Przyjedź i zobacz, przejdź się i popatrz,
Domy jak w wojnę ranione tak stoją jak stały
Jak by tam wojna trwała i dziś,
Warszawo - o Szmulkach czemuś zapomniała?
Bramy, podwórka i oficyny,
Schody i okna, figurka w murze,
Balkon, balkony i trzepak przy murze,
Ślady świetności wciąż widać na nich.
Domy postrzelane w tamtej wojnie, dawno,
Stoją jak stały, zanim je trafiono,
W ich szeregach wciąż widać dziury czarne
To miejsca po domach które wyburzono.
Bomby trafiły wiele domów wtedy,
Gdy przed hordami Warszawę broniono
Pamiętam schody które szły do nieba
Stały samotne, jak by porzucone.
Kiedy to było? Dziesięć lat po wojnie
Którą ponoć w czterdziestym piątym zakończono.
Tylko o domach, by im powiedzieć o tym,
jakoś zapomniano…. listopad 2009

33. Ziemia

Pod ziemią, pod ziemią korzeni wiele,
Pod ziemią, pod ziemią podziemny Świat
Pod ziemią, pod ziemią stracisz nadzieję,
Gdy zagubiony trafisz tam sam.
Idziesz, przechodzisz, depczesz tą ziemię,
Nie wiesz, że życie pod tobą wre,
Stamtąd wyrasta wszak żywność dla nas,
Żyje pod ziemią podziemny Świat.
Czy idziesz drogą, czy idziesz polem
Słyszą pod ziemią twe kroki tam,
Wiedzą czy biegniesz, czy wolno kroczysz
Nawet tam wiedzą czy idziesz sam.
Pod ziemią, pod ziemią korzeni wiele,
Pod ziemią, pod ziemią podziemny Świat
Pod ziemią, pod ziemią krety wędrują
Tam larw chrabąszczy wciąż poszukują.
Woda pod ziemia grudy rozsadza,
Korzenie drzew, krzaków czy roślin
Szukają drogi pod ziemia wciąż,
Nie wiesz, jak wielka jest tam ich władza…
Na leśnej drodze wyrosły nocą,
Grzyby - z pod ziemi wyszły by żyć -
Z korzeni drzew soki czerpały
Aby nad ziemię wyrosnąć dziś.
Świat grzybów sądzisz, że jest tak mały?
Oj to nie prawda
– pod ziemią wielki, od dawna, jest.
Ty tylko widzisz jego niewielką część ,
Pod ziemią jest dużo więcej niż wiesz.

34. Mgły ociosywanie

Nie wiem gdzie jestem,
Nie wiem gdzie iść.
Czy iść gdzieś trzeba?
Czy dziś to dziś?
Pamiętam wczoraj
Więc dziś to dziś
A jutro będzie
Jak minie dziś.
Mgła dookoła
Widać na krok
Gdzie iść mam teraz?
Nie przyda się wzrok.
Rękę wyciągam
Przed siebie w mgłę
Lecz tam nic nie ma
Może być źle.
Wołam,
A głos mój pochłania mgła.
Cisza, gdzie się obrócę
Jest tylko mgła.
Na ziemi stoję
Więc nie jest źle
Lecz co jest dalej?
Któż to dziś wie?
Idę
Powoli, staję co krok
Lecz gdzie iść mam teraz?
W przód, w tył, czy w bok?
Może siąść trzeba?
Oszczędzać sił? Bo zbraknie mi,
Ale do czego?
Iść, siąść, czy iść?
Teraz coś słychać.
Tak jak by dzwon.
Oj, raczej dzwonek
Buuudzik – to on
Jakże się cieszę - to tylko sen!
24.04.2010 gdzieś przed północą

35. Deszcz

Za oknem chmury deszcz ciężko niosą

Wiatr im pomaga strugi wody gubić

Na drzewach, po płotach, kamieniach i polu

Po dachu i szybach, powoli, powoli

Przesuwa się, płynie, po niebie, nad nami

Tak było, tak będzie, i tutaj, i wszędzie

Gdy nas nie było i gdy nas nie będzie

Całkiem na początku 20 stycznia 2011

36. Dom

Skrzypienie drzwi, zapach ciepłego

Wnętrza codziennie na nowo widziane:

Stół, okna i szafa

Piec, łóżka pod ścianą

Krzesła, krzesełka, taboret

I lampa naftowa na stole

Lustro starzeje się z nami powoli

Obrazy na ścianach od dawna wiszą

Drzwi znów skrzypnęły

Ktoś kłóci się z ciszą

A ściany to słyszą,

A ściany to słyszą. 0.45 20.01.2011

37. 2011

Tupie nóżkami Nowy Roczek

Każe za sobą od dziś nam iść

Ten kto zostanie, to się zagubi

Nie będzie wiedział gdzie ma iść.

38. Za oknem

Za oknem śnieg,

Za oknem ptaki

Płatki i ptaki wirują wciąż

Płatki na drzewach

Na drzewach ptaki

A tu przy oknie

Ciepło mi jest

39. Wnuczek

Patrzę na fotografię wnuka

Na której pierwsze stawia kroki.

Idzie niepewnie jeszcze

Kołysze się na boki.

Dla niego wszystko jedno wtedy było

Ziemię nóżkami deptał czy może ... obłoki.

40. Wiosna

Wiosna dziś przyszła, zaraz po południu.

Drzewa powolutku wpijają się w ziemię,

Sprawdzają czy znak do przebudzenia

Dały już korzenie.

Nie spieszą się drzewa by wypuścić liście

Wiedzą, że mróz ściąć swym chłodem soki.

Słońce zbyt słabo wczesną wiosną grzeje

Nawet wtedy gdy nie zakrywają go obłoki. SJS styczeń2011

41. Sikorki

Na krzaku przed domem sikorki rajcują

Która pierwsza, która pierwsza do karmika podleci.

Skaczą, podfruwają, podskakują

Swojej kolejki do ziarenek pilnują.

SJS

42. Tajemnice

Szelest - liści cicha rozmowa,

Drzewa - cieniami wędrują po ziemi.

Ptaki - w liściach, gałęziach, na drzewach

Gniazda zakładają zawieszone w przestrzeni.

SJS luty 2011

43. Przodkowie

Płomieni kształty nieuchwytne

Zmienne jak losów przeznaczenie

Wędrują po obłokach jasnych

Przodków naszych mądre cienie.

W księżyca blasku ich zobaczysz

W promieniach słońca będą szli

Ci co odeszli od nas dawno

Zostali przecież w naszej krwi.

W naszej pamięci pozostali

Widzę jak by to było dziś

Mądrzy pracowici i wytrwali

Budują z nami kraj normalny

Na przekór zdrajcom, kłamstwu, złu.

SJS 24.02.2011

44. Spotkanie po latach

Gdy śladem pożółkłych liści

Pójdziemy przez park wieczorem

W latarniach, cieniach, zakamarkach myśli

Znajdziemy przeszłość naszą

Tak jak by to było wczoraj.

Księżyc, gdzieś miasto gaworzy cicho,

Ciepło, przytulnie tu w parku jest

Wokoło krąży coś jak by licho

Sprawdza czy ktoś tu oprócz nas jest.

Jesteśmy? A może nie ma nas wcale?

Może to tylko na ławce ślad?

Księżyca blask jest bardziej trwały.

Przecież już przeszło tak wiele lat.

Co tam u ciebie? U ciebie co?

Dzieci dorosły, wnuki już są.

Wnuki powiadasz. A zdrowie jak?

Jakoś tam leci, czasem nie tak.

Życia już popołudnie czy wieczór to?

Wieczór, ciepły i cichy niedługo trwa.

Czas wracać? Czekają na mnie.

Na mnie też czeka ktoś. SJS 9 marca 2011 wieczorem

45. Strumień

Strumień z lasu wycieka,

Cienie drzew po polach goni,

Kamienie korzenie omywa,

Za mały by ukryć je w toni.

Zieleń wyszła z lasu,

Przygląda się łące.

Na łące kaczeńce

I szare zające. SJS

46. Miastowieś

Dzieci w mieście park znają,

Dzieci na wsi - las.

Dzieci w mieście basen mają,

Dzieci na wsi - rzekę.

W mieście nie chodzą po trawnikach,

Na wsi nie chodzą po chodnikach.

W mieście nikt nie ma własnego drzewa,

Na wsi jest nasz nawet ptak co w gałęziach śpiewa.

Gniazdo on uwił na naszym drzewie,

Kłosy na polu u nas jadł,

Zmęczony, nieraz na naszym domu

Aby odpocząć siadł.

Gdzie więc jest lepiej?

W mieście czy tu?

Nic nie podpowiem

Gdzie komu lepiej - tu, tam czy tu.

SJS

47. Znaki czasu

Młodość biegnie,

Starość wolno chodzi.

Młody nie wie ile pożyje

Stary wie co mu szkodzi.

SJS

48. Majowo

Majowe słońce,

Niebo majowe,

Kwiaty majowe,

Majowo w nas.

Trawa zielona,

Drzewa zielone,

pola zielone,

Zielony czas. SJS maj 2011

49. Dziadek z babką

O mój Boże, o mój Boże

Co w komorze dzieje się?

Babcia z dziadkiem raz przypadkiem

Tam zamknęli w nocy się.

Wszyscy chodzą i szukają

Gdzie ten dziadek w babcią jest

A w komorze, a w komorze

Babcia z dziadkiem sobie śpią.

Nie ma wnuków, dzieci nie ma

Można wreszcie smacznie spać.

A na dworze, a na dworze

Gada wiatr, że gdzieś w komorze

Zmorzył sen dziś dziadków nam.

SJS 1.05.2011

50. Deszcze

Deszcze przechodzą z wolna

Smutne jak losów przeznaczenie.

Mokro, mokro i zimno,

Strugi rozmyły wszystkie cienie.

Wiatr niespokojny drzewami szarpie,

Po szybach krople deszczu płyną.

W domu jest ciepło - dorzucę drewna,

Piec nas ochroni przed złą godziną. SJS 7.05.2011

51. Otwarte drzwi

To takie proste

Otworzyć drzwi

Dla tych co przyjdą,

Dla tych co przyjść chcą,

Dla tych na których czekam,

Dla tych których nie ma już.

Dlaczego nie ma?

Umarli oni.

Tylko w pamięci żyją wciąż,

Po co więc dla nich otwarte drzwi?

Te drzwi to symbol

Dla wspomnień czas,

Ci co odeszli wszak żyją wśród nas.

SJS maj 2011

52. Lista nieobecności

Wiesiek rozgłośni słuchał z muzyką,

Grzesiek zbyt ciężko pracował wciąż,

Wawrzyniec na ryby jeździć lubił,

Janusz historię znał jak nikt.

Zenon ze Zbyszkiem razem jeździli

Marysia chętnie do wróżki szła,

Miecio do Lwowa już nie pojechał

A Jasiek umarł podczas snu.

Ludwik o wróżce śpiewać lubił,

Adolek pod samochodem życie zgubił,

Piotrek na chwile został sam,

Grażyna poszła za nim - bo to była jego mama.

Dziaków bliźnięta mylono w szkole,

Dziś żyje tylko jeden z nich,

Mazurek bał się w nocy wychodzić

Barbara o dróżce co szła przez wieś śpiewała.

Maciek lubił palić więc kazał się spalić,

Danka długo śmierć oszukiwała aż w końcu śmierć wygrała.

Pani Helena na motorowerze jeździła

Adolf ze szpitala miał wrócić do domu.

Ryszard tylko na zabieg do szpitala poszedł.

Zbyszek na motorach jeździć lubił

Lecz w swoich decyzjach się zagubił.

Adam wędkę ciagle moczył w rzece...

………

SJS 2021

53. Aleja lipowa

Na tym polu nigdy nie rosły lipy,

Ziemia zbyt uboga tu jest.

Piasek, wszędzie piasek, małe wisienki i droga.

Gdzie tu na lipy miejsce jest?

Posadziłem wzdłuż drogi lipy.

Dbałem by podlewać je.

Tu deszcz zapomina padać

Czasami miesiąc i dłużej bywa na polu źle.

Drzewa rosły powoli, czasem traciły pnie.

Wracały do życia w odrostach

Z jednego korzenia rosły

Cztery lipki, trzy, czasem dwie.

Idę aleją lipową

Zanurzony w zapachu kwitnących drzew,

Czego mi jeszcze potrzeba?

Szum pszczół dookoła i słychać ptaków śpiew.

Posadziłem zapach i szum,

Posadziłem gniazda i ptaki

Posadziłem cień i schronienie

Posadziłem szelest i spokój

SJS 20.02.2011

54. Smutek

W dniu którego nie ma,

W porze dnia całkiem nijakiej,

Szedł starzec donikąd drogą,

Od lat był on żebrakiem.

We wsiach psy za nim szczekały

Dzieci z za płotów patrzyły.

Na plecach skarb swój niósł największy

Tobołek zwinięty ze szmatek.

Ktoś, kiedyś sprawdził tobołek -

Szmatka, w szmatce szmatka,

W szmatce szmatka była

A w ostatniej szmatce ….

....pędzelek do golenia był schowany.

1956-2011

55. Sosna

Wyciągnęła sosna korzenie z ziemi

Przejść się na spacer chyba chce.

Lecz jakże sośnie iść po ziemi

Gdy musi ziemi trzymać się.

25.06.2011

56. Motyl

Motyl tłucze się na szybie.

Do świata, do świata wyrwać się chce.

Nie wie co czeka go za szybą

Lecz lecieć tam bardzo chce.

Okno otworzę, leć w kwiatów świat.

Wiem, że tam lecieć musisz dziś.

Kwiaty czekają, motyle fruwają,

Kwiatów szukają - leć więc tam dziś

20.00 sobota gdzieś w 2011 roku

57. Lot motyla

Niepewny lot motyla

Bez sensu wydaje się,

Lecz przecież motyl leci

Dokładnie tam gdzie chce.

Niepewny lot motyla

Jak mnie wydaje się

Jest jego własnym sposobem

Po prostu na ... przemieszczanie się.

SJS około 13- 14 sierpnia 2011

58. Czas odlotu

Bociany już chyba jesień czują

Chociaż lato jeszcze w pełni jest

W stada się zbijają, razem coś planują.

Jak nic do odlotu szykują się.

SJS

59. Kaszuby

Wśród pagórków drogi wyrzeźbione.

Siedliska po polach jak by przypadkiem rozrzucone.

Miedze niby proste a wiją się jak wstęgi

Przez pługi wyznaczane.

Lasy, jeziora i wiatr ponad nimi

Taki sam jak od świata stworzenia

Kaszuby, przez twardych ludzi zasiedlona ziemia.

SJS sierpień 2011

60. Modlitwa

Różaniec z dni ustawionych w szeregu

Na jednej nitce jeden za drugim.

Raz ustawione, raz przypisane

Na zawsze w tym samym szereg - szeregu.

Obym nie pragnął aby mnie szukano..

Obym nie pragnął aby mnie wołano...

Stary modlitewnik dawne lęki wieści

Dziś litania strachów inne treści mieści.

SJS wieczór 5 września 2011

61. Piosenka „kopertowego”

Sprzedam ja matkę,

Sprzedam sąsiada,

Sprzedam ja wiarę

Ojczyznę sprzedam

Sprzedam ja wszystko co komuna kupi

Dadzą mieszkanie, samochód, pracę

Ja tylko przy nich się wzbogacę

To dzięki nim będę miał za co pić

Tu większość w Polsce to katolicy

Jak mnie nakryją co ja tu robię

Powiem, że wiara każe wybaczać

Wszak tak ich im ta wiara nakazuje.

Sprzedam ja wszystko, jeszcze opluję

Co wy myślicie

Pieniądz się liczy

Ważne jest tylko czy mam za co pić

Wódka, wódeczko, ty moja buteleczko

Oj, tych butelek czemu tak dużo?

Ziemi nie widać bo wszędzie szkło

Tylko butelki, wszędzie butelki a miedzy nimi rozbite szkło

Ktoś idzie, butelkę schowam

Jeszcze mi coś uszczknie z niej

Po co mi ludzie, po co mi ludzie

Oni tak dziwnie mówią

Mówią żem zdrajca a mnie po prostu chce się pić.

SJS 13 grudzień 2006

62. Szkoła

Gdy pierwszy raz szedłem do szkoły

Wiedziałem, że tracę wolność na lat wiele.

Do zabawa zostały soboty,

Soboty i niedziele.

Chodziłem do szkoły, chodziłem

Uczyłem się, różnie... uczyłem.

Czasami było ciekawie

Czasami po prostu nudziłem się.

Szkoła? Szkoły bywają różne.

Uczniowie jeszcze bardziej zróżnicowani są.

Nauczyciele, jacy bywają?

Mają powołanie by uczyć, albo i nie.

Ciekawie jest pójść do szkół po latach,

Zobaczyć klasy swe.

Powrót do lat dzieciństwa?

Może coś z przeszłości da poprawić się?

Przeszłości już nie zmienisz.

Nawet przyszłość ciężko zmienić jest.

Ławka jakaś za mała dla mnie

I już nikt nie przepyta mnie...

8 sierpnia 2011 SJS

63. Zielonooka

W zielonych oczach miłej

Świat cały zaklęty jest

Przywołać chcę dobre chwile

Lecz nie wiem gdzie miła jest.

Jakżeż mam szukać miłej?

Po śladach nie znajdę jej.

Co robisz dziś moja miła?

Gdzież moja miła jest?

Może myślami przywołam?

Może odezwie się?

Nie wiem co mam robić dalej.

Miła, odezwij się.

14.08.2011 SJS

64. Czary mary

Gdzie chodzi myszka nocą?

Gdzie mały jeżyk śpi?

Gdzie słowik uwił gniazdo?

Gdzie szukać nasze sny?

Zapytam myszkę małą

Jak świat wygląda jej

Jeżyka może odnajdę

Bo pewnie w liściach śpi.

Słowika nie będę szukać

Wolę posłuchać go

Sny same przyjdą do mnie

Jak co dzień gdy smacznie śpię.

SJS 29.09.2011 około 17.20

65. Jesienne liście

Stada liści wirując siadają na ziemi

Wiatr im w ostatnim locie, gdy chce, pomaga.

Drzewa gałęziami zaczepione w przestrzeni

Widać po drzewach jaka jest wiatru władza.

Dywany z kolorów jesieni na ziemi

Czasami wiatr je na nowo układa.

Tyle już, przez lata, widziałem jesieni

A każda z nich siwe włosy na głowie mi dokłada.

SJS 2.10.2011 7.23

66. Światłocień

Noc nie wie jak dzień wygląda.

Księżyc zna noc i dzień.

Słońce pod drzewa zagląda

Szuka gdzie schował się cień.

Księżyc nocami randki podgląda

Dobrze, że niemową jest.

Podgląda, zagląda, wygląda,

Już wiesz dlaczego tak blady on jest.

Słońce cieszy się swoją siłą

Wszak ono tworzy noc i dzień.

Księżyc jest tylko odbiciem

Tego co daje nam dzień.

SJS styczeń- październik 2011

67. Szmulki

Ulice na Szmulkach nie są stare,

Mają trochę więcej niż sto lat.

Na domach, tych przed wojną zbudowanych

Widać wciąż wojny ślad.

Nie tylko wojny ślad na nich widać

Zaniedbań, biedy, braku troski o nie

Jest więcej niż wojennych na murach ran.

Gdzie gospodarze tych domów dziś są?

Latarnie gazowe tu kiedyś świeciły

I „cieć” pilnował wejścia do bram.

Było bezpiecznie nawet w nocy

Spokojnie mogłeś tutaj chodzić sam.

Otwocka - szkoła i Bazylika

Ośrodek jordanowski też tam był.

W zimę na łyżwach żeśmy jeździli

Bo lodowisko zrobił ktoś nam.

Folwarcznej po wojnie została połowa.

Na Wołomińskiej kupy gruzów były,

Siedleckiej domy w wojnę postrzelane

Do dziś nie są niczym połatane.

A na Łomżyńskiej piwnice zostały

Po domu co wojny nie przetrwał on.

Na Radzymińskiej pod trzydziestym drugim

W murze, do wiązania koni kółka wciąż są.

Koni już tam nie ma, wozaków też nie ma.

Trzepaki niepotrzebne jak poszukasz - są.

Kapliczki w większości się ostały,

Tyle, że modlących jak by teraz mniej.

Sto lat to dla dzielnicy mało?

Dwie wojny, obce wojska, front.

W ziemi pozostało tajemnic nie mało

Pod ziemią jeszcze znajdziesz spalenizny swąd.

SJS 7 października 2011

68. Dzień Wszystkich Świętych

Ścieżki dla żywych,

Kwatery dla zmarłych.

Cmentarz wypełnia ze zniczy dym.

Ogniki, znicze, krzyże, płomyki

Gdzie spojrzysz Kwiaty

I ludzi tłum.

Powoli chodzą, przystają czasem

Nad grobem, grobami

Dziś wspomnień czas.

A tam pod ziemią

Są pochowani

Ci co żyli pośród nas.

Co roku więcej

Ich tam pod ziemią

…I na nas przyjdzie kiedyś czas.

SJS 29.10.2011

69. Diabeł i Baby Jagi

Baby Jagi na polu kłócą się o miotły.

Która miotła lepsza, która jest ładniejsza,

Która wyżej lata, a która ląduje.

Diabeł to usłyszał i już coś knuje.

Myślał, myślał, głowa go bolała,

Aż wreszcie wydumał, że … miotła by mu się przydała.

Podszedł do czarownic, nisko im się kłania

Pyta, czy nie mają miotły do sprzedania.

Miotły do sprzedania? Zdziwiło pytanie.

Jedna zaś krzyknęła – „Diabeł miotły nie dostanie!

Nie dostanie miotły, chyba miotłą w głowę.”

Nie dobrze dla diabła, lepiej przerwać z babami tą przykrą rozmowę.

Diabeł poszedł sobie jak niepyszny dalej

Lecz obmyśla zemstę, babom się dostanie!

Jak dokuczyć babom można najskuteczniej?

Zabrać miotły trzeba, choć to niebezpieczne.

Jak tu podejść Baby, by im zabrać miotły?

Kto zadrze z babami chyba nieroztropny?

Korci diabła zrobić im psikusa

Więc by znaleźć Baby diabeł w pole rusza.

Zebrał diabeł szkiełek, rozrzucił po polu.

Schował się do stogu i czeka wieczoru.

Ledwie słońce zaszło, baby przyleciały.

Takich dziwnych szkiełek Baby nie widziały.

Zostawiły miotły przy stogu na polu.

Poszły zbierać szkiełka, zbierają, zbierają

A diabeł się cieszy, miotły schował w worek

Cichcem uciekł stamtąd choć ciężki był ten worek.

W lesie na polanie, księżyc mocno świecił

Diabeł siadł odetchnąć, nikt tu nie przyleci.

Zajrzeć chce do worka, zżera go ciekawość

Rozwiązał więc worek, miotłę wyjął z niego.

Dreszcz po nim przeleciał, miotłę trzyma w dłoni

„Jak bym latał na niej – nikt mnie nie dogoni.”

Tak myślał diabełek lecz czas szybko leci.

Słońce wstanie zaraz – diabeł wtedy nie poleci.

Na wybraną miotłę okrakiem on siada

I tak do tej miotły diabełek powiada:

„Leć miotło nad lasem, poleć do miasteczka,

Ponoć w tym miasteczku jest gdzieś smoły beczka”

Miotła coś sprawdziła, kiecki nie znalazła

Więc diabła zrzuciła i do wora wlazła.

Diabeł się zmiarkował, że bez kiecki

Nie poleci nigdzie z miotłą na wycieczki.

Czy widział ktoś diabła aby w kiecce chodził?

Ludzie by wyśmiali, nie mógł by im szkodzić.

Ale aby latać diabeł kieckę włożył

I dosiadł znów miotłę – „Miotło leć do miasta”.

Poleciała miotła, diabeł na polanie za to sam pozostał,

Bo nie umiał latać, nie miał prawa jazdy.

Miotłę trzeba trzymać a nie patrzeć w gwiazdy.

Skończy kurs latania – będzie prawo jazdy.

A tymczasem Baby szkiełka pozbierały

Wróciły do stogu – mioteł nie zastały.

Szukają, szukają znalazły miotełkę

Za małą by latać, idą na piechotę.

Szukają, dumają kto im zrobił psotę

Dostanie on lanie jak znajdą kto taki

Pozabierał miotły Babom dla draki, dla draki,

A tymczasem miotła do miasta doleciała.

Beczki ze smołą wszędzie tam szukała.

Szukała aż znalazła - wielce ucieszona.

Lecz jak przenieść beczkę do lasu ma miotła?

Przecież miotła z beczką jest całkiem nielotna.

Wymyśliła miotła sposób bardzo stary

Potoczyła beczkę pchając ją przed sobą.

Uciekajcie ludzie beczka pędzi drogą.

W lesie trochę gorzej beczka się toczyła.

Lecz nad ranem beczkę w końcu dostarczyła.

Diabeł ją przywitał – miotła ledwie żyła.

Przecież beczkę smoły sama dotoczyła.

Diabeł wniebowzięty jak beczkę zobaczył.

Wniebowzięty diabeł? Miało być inaczej.

Piekłowzięty diabeł cieszy się niezmiernie

Bo dla diabła smoła bardzo wiele znaczy

Nie ma diabła bez smoły – nie może być inaczej.

W kiecce diabeł podszedł do beczki szczęśliwy

Zaraz ją otworzy. Będą jakieś dziwy?

Ledwie dotknął beczki a beczka ożyła

Podskoczyła w górę, denko otworzyła.

I do diabła gada: „Witam moja miła”

Diabeł zgłupiał całkiem – jaka moja miła?

O kiecce zapomniał, beczkę to zmyliło!

Podskoczył do góry, kieckę w krzaki rzucił.

Strasznie się rozzłościł i na beczkę wrzasnął:

„Pilnuj swego nosa, ty pękata bryło

Piekło cię niczego jeszcze nie nauczyło?”

Beczka zbladła całkiem, jeśli to możliwe

Aby smoła miała całkiem białą grzywę.

„Przepraszam cię bardzo, mój drogi diabełku

Kiecka mnie zmyliła, będę wiernie służyć

Diabłu z piekła rodem radości dam wiele

Jeśli trzeba nawet i w niedzielę.

Piekielnym ogniem mogę zdziałać wiele.”

Diabeł już spokojny i ogień roznieca

Aby podgrzać smołę - ale będzie heca.

A tymczasem miotły wszystko to słyszały

I z tą co w mieście była cicho coś gadały.

Co tu zrobić trzeba, aby móc polatać

Tak bliżej do nieba z diabłami w zawody.

Uradziły w końcu aby diabłu służyć

Zawsze to odmiana i Babom dopieką

Pamiętały dobrze jak było nad rzeką

Gdzie Baby tak się rozochociły że święconą wodę zamiast wody piły.

Ogień z wolna smołę podgrzewa, podgrzewa,

A diabeł podkłada to szyszki, to drzewa.

Jak już smoła w beczce się zagotowała

To miotła w prezencie trochę jej dostała.

Zaraz się napiła miotła smoły z beczki

Oj będzie straszyła na polu owieczki.

Taka czarna miotła jak nad polem lata

Nie ma na nią silnych aż do końca świata.

Diabeł dosiadł miotłę, mocno teraz trzyma

Rozkazuje głośno: „Leć tam gdzie nas nie ma”,

Zaraz to poprawił bo by do końca świata z miotłą tak zabawił.

„Leć aż do księżyca – chcę zobaczyć z góry czym on się zachwyca.”

Miotła dała sygnał i cała drużyna ruszyła z kopyta.

Diabeł miotłę trzyma bo nad lasem, ponad polem

Całe stado mioteł wyczynia swawole a diabeł się cieszy

Gdy zobaczył Baby jeszcze się rozśmieszył.

Baby go spostrzegły: „Czekaj ty przechero,

Jak złapiemy ogolimy cię na zero”

„Łapcie, łapcie, łapcie kapcie” - tak diabeł się śmieje

I zabiera babom ostatnią nadzieję.

Miotły coraz wyżej diabła niosą w górę

Aż zobaczył diabeł w chmurach wielką dziurę.

„Do księżyca pewnie tędy znajdę drogę.

Nieście jeszcze wyżej albo wam pomogę”

Lecz zapomniał diabeł, że droga do nieba

Wiodła tam od dawna – diabła tam nie trzeba.

Święty Piotr zobaczył z dala figle diabła

Więc na przylot gościa woła swe anioły

„Nikt nie widział diabła w niebie do tej pory,

Musimy więc przywitać tego gościa u nas

Niech nie myśli sobie, że bieda jest w chmurach.

Zwołać tu natychmiast anielskie chóry.”

Diabeł tak się cieszył swoim pierwszym lotem,

Że nie spostrzegł jak do nieba przed świętego miotły go zaniosły.

Bo te miotły to były takie miotle osły.

Oj jeszcze nie wiedział gdzie go dziś zaniosły.

Diabeł jak już spostrzegł gdzie to lądowisko

Było już za późno bo odwrócić wszystko.

Minę miał niepewną, oj to było widać

Miotłę trzymał mocno – może się tu przydać.

„Witam diabła u nas” – odezwał się święty,

Nawet diabeł w niebie nie będzie przeklęty.

Diabeł zgłupiał całkiem, na nogach się chwieje

Coś tam szeptem mruczy i bardziej głupieje.

„Co cię tu sprowadza?” Pyta diabła święty.

„No, tego, tamtego szukam ja księżyca

On mnie blaskiem bladym od dawna zachwyca.”

„Mówisz, że księżyca w niebie poszukujesz.

Czy ty diable czasem nie kantujesz?

Bo księżyca w niebie jeszcze nikt nie szukał.

Może ciebie diable ktoś tam gdzieś oszukał.”

Diabła siódme poty całego oblały.

Diabeł w niebie nie jest już zuchwały

A tymczasem święty podaje mu kielich

Do wypicia woda w tym kielichu była.

Diabłu w tym momencie odwaga wróciła.

„Co mi daje święty? To święcona woda?”

„Oj diabełku miły, dla diabła jej by było szkoda.

Zwykłą wodę daję” – napij się nieboże.

Mam dla ciebie prezent – trzymam go w komorze.

Prezent od świętego? Jakieś diable sztuczki.

Myśli sobie diabeł i na miotły woła.

„Jeszcze trochę a zaprowadzą mnie do kościoła.

Uciekajmy póki sił nam jeszcze starczy”

Ale miotły nie lubią jak ktoś na nie warczy.

Nie za chętne wracać na ziemię z diabełkiem.

Wymyśliły, że wody muszą napić sie chociaż kropelkę.

Święty Piotr podaje im kielich do picia.

Diabłu zaś do łapy podaje miotełkę,

Oraz wodę w misce – co to jest do diabła?

Diabeł się domyśla, szczęka mu opadła.

To święcona woda i kropidło przecież.

Złapał miotłę mocno i krzyczy co siły:

„Ja chcę już na ziemię, dość tych figli dzisiaj

Na ziemie wracamy, wracamy na ziemię

Tam pod ziemią a nie w niebie żyje moje czarcie plemię.”

Święty Piotr zdziwiony, co to wszystko znaczy?

Pierwszy raz się zdarza aby ktoś uciekał z nieba.

Przecież tu jest dobrze – co diabłu dolega?

Diabeł czmychnął z nieba i na ziemię leci.

Miotły złe jak diabli, figla mu szykują

Na pole go niosą Jagom dać w prezencie

Nie pomoże diabłu, diable dziś zaklęcie.

Jak zobaczył diabeł gdzie go miotły niosą

Postanowił uciec, zanim go doniosą

Bo pamiętał co mu Jagi wcześniej obiecały:

„Jak go złapiemy, nie wyjdzie on cały.

Ogolimy jeszcze diabłu łeb na goło.”

Będzie dziś na polu więcej niż wesoło.

Diabeł puścił miotłę i na pole spada.

Upadł na stóg siana – sam do siebie gada

„Wracam ja do lasu, tam gdzie beczka stoi.

Bo tu na tym polu diabła się nikt nie boi.”

Pobiegł na polanę i do dziś tam siedzi

Nie wychyli nosa - nikt go nie wyśledzi.

Baby jagi miotły swoje zawołały

Będą ich pilnować jak źrenicy oka

Cena za te szkiełka była zbyt wysoka.

Za to diabeł diabli się każdej nocy na polanie.

„Tym Babom ode mnie jeszcze się dostanie.” 2011 SJS

71. Ołowiane żołnierzyki

Ołowiane żołnierzyki na wojnę wyruszyły

Armaty z ołowiu wzięli z sobą też.

Konie na tej wojnie z ołowiu były

I z ołowiu na wroga padał z armat deszcz.

Z ołowiu miał serce ten generał żołnierzy

Który ich pod kule wysyłał wciąż

Lecz na tej wojnie nie było poległych żołnierzy

Bo tam wojna na niby tak naprawdę jest.

Lecz razu pewnego coś złego się wydarzyło

I wojsko z ołowiu na prawdziwe kule przetopił ktoś.

Z ołowiu za to serce miał generał prawdziwy

Co żołnierzy pod kule wysyłał wciąż.

Tę wojnę niewielu żołnierzy przeżyło

Wiele koni w bitwach prawdziwych zginęło też.

Tylko nikt nie wiedział, że w kieszeni żołnierza żołnierz ołowiany

Gdy ten poległ, razem z nim został ... pochowany.

72. Raj

Na tej ziemi był już kiedyś raj

Dawno temu na zielonej wyspie.

Miliony palm z kokosami tam rosło

I strumienie słodką wodę do morza niosły.

Ciepło tam było tak jak w raju

Owoców wszelkich ziemia zapewniała

Ryby bez wysiłku z morza się łowiło

I zbudowanie domu zbytnio nie męczyło.

Na tę wyspę ludzie na tratwach przypłynęli

Zaledwie kilkadziesiąt osób wtedy przybyło.

Na oceanie raj znaleźli prawdziwy

I to co tam zastali całkiem ich zaskoczyło.

Mijały lata ,ludzi coraz więcej i więcej się mnożyło

Palmy wycinali tak szybko, że nowe nie nadążały rosnąć

Miejsca do życia coraz mniej i mniej tam było

I przyszedł czas gdy wszystko co dobre się skończyło.

Głód, walki, podstępy, zasadzki, choroby i śmierć

Bardzo ludność tej wyspy to wszystko przetrzebiło.

Aż ludzie przed ludźmi musieli się chować

I wtedy już tam raju na pewno nie było.

Na tej ziemi był już kiedyś raj

Dawno temu na zielonej wyspie.....

[SJS luty 2012]

73. Ułuda

Gdy okręt z pajęczyn

Swe żagle rozwinie

Wiatr go wnet poniesie

W przestworza popłynie.

W te światy gdzie portów

Dla niego nie ma

Bo przecież wokoło

Drzewa, pola, łąki - po prostu…. ziemia.

74. Przemijanie

Ulotny urok czerwieni maków

Chabry wśród maków rosnąć chcą

Łąka to czy tylko miejsce przy krzaku

Które darował im zmienny los?

Dziewanny, maki i chabrów trochę

Codziennie nowy zestaw barw

Płatki czerwieni dziś już na ziemi

A przecież wczoraj rozwijał je wiatr.

Piętrami żółte kwiatki dziewanny

Zawarty jest w nich deszczowy kod

Kwiatki u góry, płatki na ziemi

Na dole liści zielonych splot.

75. Miasteczko

W małym miasteczku domów niewiele.

Niewielka rzeka i mały most.

Uliczki małe, ludzie niewiele

Problemów mają i ciężkich trosk.

W małym miasteczku wszyscy się znają.

Wiedzą kto, z kim, kiedy i gdzie.

Wiedzą o dziadkach i pra- pradziadkach

Komu jak wyszło, a komu nie.

Jaśminów zapach przez okna wchodzi

Wiosną, zanim zakwitną pąki róż.

Ktoś gdzieś przechodzi, ktoś gdzieś wychodzi,

A ktoś zostanie gdy będzie mógł.

Dzwony z kościoła w niedzielę rano

Budzą takich co mocno śpią,

A po kościele zwłaszcza młodzi

Idą na lody - dopóki są.

SJS 2.05.2012

76. Żurawie

Są jeszcze łąki na które przylatują .... żurawie.

Krzyk ich po polach daleko się niesie.

Są jeszcze rzeki tak dzikie,

Że śladów ludzi nie widać prawie.

Mgły ponad nimi od zawsze się snują

Chłodne poranki, rosa na trawie

Niech tak zostanie przez przyszłe wieki.

... są jeszcze łąki na których się pasą płochliwe żurawie.

SJS na przełomie 9/10 lipca 2012

77. Kresy

Zanurzyłem się w przeszłości.

To tak jakby poruszyć wszystkie dzwony

I te co wiszą na wieżach kościołów,

I te które aby ukryć ktoś zakopał w ziemi

I te co na armaty przetopiono dawno.

Wszystkie naraz chcą głosić swoje

Lecz jak rozróżnić ich głosy mam?

Ten jest ze Lwowa, ten ze Zbaraża,

A ten w kościele na pustym polu pozostał sam,

A tamten, w rzece, piaskiem przykryty.

Każdy ma tyle do przekazania

Jakby ich wcześniej nie słuchał nikt.

Ten o zwycięstwach chce opowiadać,

A ten o rzeziach tu na Wołyniu

I cicho dzwoni gdzieś dzwon ukryty

Mieli go zabrać - a został tam. SJS

78. Na rozstajnych drogach..

Na rozstajnych drogach diabeł lubił siadać.

Mącił ludziom w głowach, bo skąd wiedzieć mieli

Którą drogę wybrać by dotrzeć do celu.

Diabeł, przechera nabrał już tu wielu.

Aż ktoś na rozstajach krzyż wreszcie postawił.

Diabeł gdy zobaczył, że miejsce swoje stracił

Dzień i noc po polach biegał i sobaczył.

Skargi tak obnosił o tym co utracił.

On stracił a ludzie zyskali

Bo przecież diabeł dobra nie czynił nikomu

Tylko szkody, bo ludzie nie mogli

Trafić do swych domów. SJS19.08.2012

79. Żart

"Tere fere kuku

Strzela baba z łuku"

A chłop z bata strzela

Nie będzie wesela.

Nie będzie wesela

Nie będzie radości

Bo chłop razem z babą

Wystraszyli gości.

Wystraszyli gości

Sami pozostali

I przez to strzelanie

Córki nie wydali.

Córki nie wydali

I została w domu

Będzie teraz strzelać

Oczkiem po kryjomu.

Oczkiem po kryjomu

Córeczka strzelała

Lecz żadnego chłopca

Złapać nie zdołała.

Złapać nie zdołała

Bo się wszyscy bali

Takiej baby z chłopem

Co ciągle strzelali.

Co ciągle strzelali

Z łuku oraz bata

"Nie będzie miłości

Jak ciągle strzelata"

Tak powiedział mądry

Co to wszystko wiedział.

Lecz on także u nich

Długo nie posiedział.

Długo nie posiedział

Uciekł od nich chyłkiem

Kto by tam wytrzymał

Chyba przez pomyłkę.

Chyba przez pomyłkę

Do zagrody zaszedł

Młody co na kieszeń

Mówił "taschen".

Taschen mówił młody

Bo od Niemców przyszedł.

Jak tam do nich zaszedł

To już i nie wyszedł.

Nie wyszedł z zagrody

Bo też lubił strzelać

I tak szybko przeszła

Trzecia już niedziela.

Trzecią już niedzielę

Razem tak strzelali

Aż w końcu zmądrzeli

I córkę wydali.

Morał jest z tej bajki

Całkiem niedorzeczny

Nie zdobędziesz żony

Jak będziesz zbyt grzeczny.

Jest też drugi morał

Co już pewnie wiecie

Nie strzelajcie wtedy

Gdy córkę wydać chcecie.

Jest i trzeci morał:

"Gdy was wszyscy znają

Lepiej szukać zięcia

Tam gdzie was nie znają."

Jest i czwarty morał

Bo przecież już wiecie, że

Jak nie ma chętnych

To i Niemca na zięcia weźmiecie.

SJS 6.41 28.08.2012

80. Domek Tomka

Miał Tomek swój domek

A w domku dwa piórka

Na strychu w tym domku

Mieszkała wiewiórka.

Na drzewie przed domem

Dwa kruki mieszkały

I głośno na Tomka

Kra, kra, krakały

Miał Tomek swój domek

I dobrze my było

A krukom przed domkiem

Też dobrze się żyło

Lecz razu pewnego

Coś tam się zdarzyło

Coś przyszło do studni

I wodę wypiło.

To było w nocy

Gdy kruki spały

Te kruki które w dzień

Na Tomka krakały.

Kto wypił więc wodę

Nikt tego nie wiedział

Gdy dziadek tam przyszedł

To tak powiedział:

„Gdy byłem młody,

To kamień raz wpadł do studni, do wody

Tak, że zatkał dopływ wody.

Więc może nikt nie wypił ze studni wody?

SJS kiedyś dawno temu jak jeszcze Jugosławia istniała

81. Dla Kacperka

Kacper, Kacper wiercił dziurę

A w tej dziurze znalazł kurę

Kura jajka tam schowała

I na Kacpra nagdakała.

Kacper jajka do koszyka

I przed kurą szybko zmyka

Kura za Kacperkiem goni

Bo swych jajek przed nim broni.

Kogut gdy usłyszał krzyki

To przeskoczył przez patyki

Kacper coraz szybciej zmyka

Zgubił jajka gdzieś z koszyka

Kura jajka pozbierała

I pisklęta wychowała.

SJS nie wiadomo kiedy

82. Bajka

Tygrys gdzieś się schował

Bo wystaje tylko głowa.

Miś zaś minę ma wesołą

Bo zjadł miodu

Pełen dzban.

Teraz z misia wielki Pan.

Bajko, Bajko zawołaj misia

Niech nam misio opowie dzisiaj

Gdzie przed ludźmi zajączek się chowa

Na którym drzewie nocuje sowa.

Gdzie ptaki na zimę gdzieś odlatują

Gdzie w chłodny czas dobrze się czują.

W bajce wszystko możliwe dzisiaj

Nie trzeba o wszystko pytać misia.

83. Jesień

W lesie szum wielki, liście spadają,

Żółte, czerwone, jesień witają,

Kobierzec piękny z liści usłany,

Wiatr go układał, liście zamiatał.

Drzewa są smutne

Bo na gałęziach liści niewiele.

Kto je policzy kiedy spadają?

To niemożliwe, bo uciekają.

SJS nie wiadomo kiedy

84. Stary dom

Przez wybite okna

Słońce po podłodze chodzi

Ludzie tu kiedyś mieszkali

Dziś już nikt nie wchodzi.

Na dom już wyrok został wydany

Przyjdą robotnicy i rozbiorą ściany

Rozbiorą i okna, rozwalą sufity

A na koniec komin też będzie rozbity.

Ci co tu mieszkali w większości nie żyją

Lat tyle minęło, że nikt nie wie czyją

Ręką ten dom kiedyś zbudowano,

Kto się tu urodził a kogo pochowano.

Co mówili tu ludzie,

Co robiły dzieci

Nikt już nie pamięta.

Śmieci, wszędzie śmieci.

Stary dom jeszcze stoi

Czeka, może przyjdzie ktoś kto dawniej bywał

Lecz ludzie idą dalej

Nie widzą go chyba.

Nawet jeśli widzą

Po co im ruina.

Piec już rozwalony

Komin się ledwo trzyma.

Puste oczodoły okien

A na strychu koty myszy straszą.

Nietoperz jeszcze czasem tam się na dzień schowa

O zmierzchu się obudzi gdy zawoła sowa.

Domu dni już policzone, dotrzyma do wiosny

Nowy dom już stoi

I młodzi czekają

Kiedy na swoim wreszcie zamieszkają.

1.11.2012 godz. 19.59

85. Poplątane

Dziś była niedziela

Chociaż to dopiero czwartek.

Czas się znów pogubił

Dni niewiele warte.

Czwartek, środa czy niedziela

A dni takie same

Tylko w kalendarzu

Nazwy przypisane.

Jeśli jest poniedziałek

To musi być niedziela.

Gdzie się tydzień zaczyna?

Który dzień dni rozdziela?

Dzień Księżyca

Dzień Słońca

I dzień ...

niewiadomo jaki.

Ludzie nazwy dni znają

A dni to nie ptaki

Co każdy jak chce siada

A każdy jednaki.

Dni ustawione w szeregi

Zawsze ten sam za drugim

Czasem dzień jest za krótki

A czasem ... za długi.

Znów się poplątało

Czy dzisiaj jest wtorek?

A może to środa

Co przyszła wieczorem?

Dziś była niedziela

Chociaż to dopiero czwartek

Bo nic nie zrobiłem

Co by było cokolwiek... warte.

SJS 27.12.2012 18.11

86. Noc

Szaro, buro i ponuro.

Nocka przy latarniach

Jak by odpuściła

Bo dalej jest czarno.

Czarno, ciemno i niemiło

Gdy księżyc nie świeci

Ludzie w domach pochowani

Noc nie jest dla dzieci.

Ani nie dla dzieci,

Ani dla dorosłych

Tylko dla złodzieja

Ten czas jest radosny.

Noc go wszak okrywa

Przed wzrokiem ludzi

Jak chodzi cichutko

Nikt się nie obudzi.

Pies czasami go wyczuje

Zaszczeka, zawarczy

Może na złodzieja

Taki strach wystarczy?

Czasami wystarczy

Gdy złodziej płochliwy

Gorzej gdy gospodarz

Jest zbyt spolegliwy.

Nakrzyczy na psiaka

Czemu budzi w nocy

W takiej sytuacji

Pies nie ma pomocy.

Zdziwi się gospodarz

Gdy się rano zbudzi

Będzie on żałował,

Że się nie obudził.

Jak świat światem

Zawsze tak bywało

Że rano mniej zastano

Gdy się mocno spało.

SJS 28.12.2012 nad ranem

87. Brzegi

Na brzegu dnia i nocy

Na brzegu rzeki o zachodzie słońca

Szukam odpowiedzi

Na pytania stawiane bez końca..

bez końca...

Gdzie początek rzeczy?

Jak to się zaczęło?

Skąd się to wszystko

Tak naprawdę wzięło?

Przypadek! Niemożliwe

Bo zbyt skomplikowane.

To tak jak by powiedzieć, że:

"Wielkie dzieło "Pan Tadeusz"

Przez przypadkowy rozstaw liter

Zostało samo napisane.

Na przełomie dnia i nocy

Na brzegu rzeki, już po zachodzie słońca

Takie myśli przyszły same do mnie:

Nie może być nic bez początku,

Nie może być bez końca.

Prawdy niby oczywiste

Lecz gdzie wytłumaczenie

Dla porządku świata?

Jakie ma znaczenie życie?

Jaki wpływ ma przeznaczenie?

To wszystko tak samo z siebie

Kiedyś się zaczęło?

Czy ma to znaczenie,

Co robimy, myślimy,

Kogo i jak kochamy,

Na tej świata scenie?

Na brzegu rzeki

Na brzegu poznania

Na brzegu myśli

I poszukiwania..

Czas na kolejne pytania..

pytania....

88. Bieda - ała

Bieda z nędzą się spotkała

Razem z nędzą zamieszkała

No i dzieci dużo miała

Dzieci wszystkie wychowała.

Dzieci biedy wnet dorosły

W świat daleki wszystkie poszły

Teraz bieda mieszka wszędzie

Co to będzie, co to będzie.

My tę biedę pogonimy

Tam gdzie nie brakuje chleba

Tam gdzie wszystko jest co trzeba

Lub tam gdzie pomarańcze rosną

Biedy nie ma, jest bogactwo

Dzieci biedy wnuki mają

I korzeni swych szukają

Bieda dzisiaj dobrze stoi

I niczego się nie boi....

-ała

wrzesień 2013

89. W alejach smutku

W alejach smutku, wśród drzew zieleni

Kwiaty na grobach ktoś położył

Znicze gdzieniegdzie jeszcze dymią

Zmarli w pamięci żywych żyją.

Ktoś, gdzieś przechodzi, a ktoś przystaje,

Czasami grupą ludzie idą,

Ciszę spłoszony ptak zakłóci

Dom tu jest jego a nie ludzi.

W alejach smutku, wspomnienia chodzą

Chodzą, przechodzą, zgubią się czasem

Nikt ich nie straszy

Zbędnym hałasem.

Ktoś, gdzieś kolejne znicze stawia

Lub siądzie cicho gdzieś na ławeczce

Ciszę cmentarną żołądź zakłóci

Gdy wiatr go z dębu na ziemię zrzuci.

W alejach smutku jesień już widać

Kwiaty na grobach więdną powoli

Znicze pogasłe puste stoją

Zmarli niczego się już nie boją.

Cmentarz Północny wrzesień 2013

90. Na rozstajnych drogach..

Gdyby Bóg dzisiaj przyszedł do ludzi,

Zamęczyli by Boga prośbami.

Lepiej Boże pozostań gdzie jesteś,

Niech ludzie radzą sobie tu sami....

Modlitwy i prośby zostawmy

Na chwile gdy ciężko na duszy,

Łatwiej Bogu będzie nam pomóc,

Gdyż codzienność nawet Go nie wzruszy.

…

Zostawili Chrystusa na rozstajnych drogach,

Widzi tu zwierzęta częściej niż ludzi.

Przyjdzie ktoś stroskany, czapkę z głowy zdejmie,

Przeżegna się śpiesznie - zbytnio się nie strudzi…

Daleko do nieba, bliżej jest do wioski

Potrzebny jest Chrystus i w życiu i w polu,

Niosą Mu więc ludzie swoje troski,

Zwykłe troski, od wioski do wioski.

…

Dawno nie padało, sucho jest na polu,

Kłosów nie wypełnią zboża w takim roku.

Co będzie jesienią i co będzie wiosną?

W suszę przecież kłosy większe nie urosną.

Daj nam deszczu Boże, daj nam plonów wiele

I ochroń przed wojną, morowym powietrzem,

Ochroń nas przed nami gdy rozumu zbraknie

Ochroń nas przed złymi choćby i w kościele.

…

Na rozstajne drogi dziewczynka przybiegła

Piosenkę nuciła o ptaszkach i ziołach.

Wianek z kwiatów polnych dla Chrystusa niosła,

Pod krzyżem złożyła, wesoła, radosna.

O nic nie prosiła, piosenki nuciła

Kwiatki do wianuszka świeże dołożyła.

- Smutno ci tu Panie, sam całkiem zostałeś

Ale o nas ludziach już nie zapomniałeś?

…

Biegnie dziewczę do wsi - chmurzyć się zaczęło,

Nim dobiegła w progi solidnie lunęło.

Pewnie to przypadek, bo jakże inaczej

Wytłumaczyć, że deszcz przyszedł wtedy nagle.…

Przecież samo nic nigdy nam nie spadnie.

Tylko tam na polu, na rozstajnych drogach

Chrystus uśmiechnięty z wiankiem sam pozostał.

październik 2013

91. Zapomniana ... melodia

Nie widziałem cię już tyle lat,

Nie słyszałem głosu, zapachu tak dawno nie czułem...

Przez te lata zmieniał się dokoła świat

Tylko ja się gdzieś zagubiłem...

Wstaję rano, jeszcze słońce śpi,

Świt dopiero przeciera oczy.

Ptaki lecą jak co dnia,

Dzień dnia przecież nie przekroczy.

Rosa na trawie, chłód,

Kawa z mlekiem na śniadanie.

Jest początek dnia

Nie wiem co do wieczora się stanie.

Powoli dzień rozpoczynam.

Planuję co zrobić będzie trzeba

Tak myślę ja co dnia

Jesteś gdzieś czy cię ... nie ma?

Jesteś, jesteś wciąż we wspomnieniach.

Tam się nic zmienić już nie da

Jesteś gdzieś bo ja to wiem,

Ale tu gdzie jestem pozostał tylko cień.

Idę, idę przed siebie

Zawracam, coś zrobić dzisiaj trzeba.

Robię coś, majstruję

I ciebie obok mnie... czuję.

Znów mija kolejny dzień

Czas tylko do przodu płynie

I znów widzę Twój cień

A może to tylko motyle?

Siadłem, odpocząć trzeba.

Zmęczenie wraz zemną przysiadło.

Chyba kończy się dzień.

Czy wszystko z przeszłości przepadło?

Zmrok schodzi na ziemię powoli,

Mgła nad polami się snuję.

Tak myślę teraz przed nocą

Czy kiedyś cię jeszcze przytulę?

Noc gwiazdy zapala na niebie

Chłód wciska się przez drzwi do mieszkania

Trzeba napalić już w piecu.

Jutro znów sam siądę do śniadania.

===

92. Pamiętaj..

Poszli do boju młodzi z pieśniami

Oczy gorące i serca prawe

Wierni do końca dzielnie walczyli

I padli w boju za kraj nasz, za Warszawę.

Na zawsze młodzi oni zastaną

Wiek ich nie zmęczy chodź lata miną

Pamiętaj o nich także wtedy

Gdy idziesz w słońcu przez park z dziewczyną.

[na podstawie wiersza " They went with songs to the battle, they were young...]

93. Staruszka

Stara kobieta w wyleniałym futrze

Z resztkami świetności

Nie spostrzegła, że czas nieubłaganie

Zaciera ślady dawnej jej przeszłości.

Stroje, panowie, tańce i bale,

Fryzury, sukienki, buciki, panienki,

Miłostki, miłości, rozstania i żale.

Staruszka wciąż wierzy, że trwa w tamtym szale.

Powoli, ostrożnie stawia swoje kroki

Rozgląda się, szuka, może ktoś jeszcze...

Pamięta jak za nią patrzyli,

Co obiecywali, gdzie porwać chcieli

Lecz nigdzie ich nie ma, chyba zapomnieli.

Tu wszyscy obcy i nikt jej do tańca nie prosi.

Może tam za rogiem młodość się ostała?

Tam też sami obcy - “Chodź ze mną mała”

Ktoś blisko powiedział - lecz nie do niej chyba..

Bo poszedł sobie z dziewczyną pod rękę.

Wrócę ja do domu, koty tam czekają.

Jutro znowu wyjdę, muszą gdzieś być przecież

Ci z którymi szalałam przed laty po świecie..

Hasta la muerte, hasta la muerte, la muerte... hasta..

SJS Agadir styczeń 2017

94. Modlitwa Boga do ludzi

Nie ma nikogo nade mną,

Lecz to nie ja czas stworzyłem.

Ziemi ni Słońca nie było

Lecz ja od zawsze byłem.

Ciemność i światło

Od siebie rozdzieliłem

I w kolejnych dniach

Świat przyjazny dla was, dla ludzi tworzyłem.

Planety, Ziemię i Słońce

Lądy i oceany,

Stworzyłem także rośliny

Gdzie zwierz wszelki mógł być schowany.

Gdy dzieło do końca powoli

Zbliżało się świata tworzeniem

Uznałem, że czas już nadszedł

By was, ludzi osadzić na Ziemi.

Stworzyłem ludzi na obraz

I podobieństwo swoje,

Dlatego każdy z was ma

W sobie część Boga

Więc macie także moc tworzenia

Korzystajcie z tego co dane

Wam jest ode mnie,

Od waszego stwórcy, nauczyciela i Boga.

Jestem wszędzie, w morzu,

Na morzu, w porostach,

W lasach i kwiatku polnym,

Przestworzach, na polach i górach.

I jestem także w was

Którzy jedyni na tym świecie

Macie cząstkę Boga

Dającą wam moc tworzenia.

Więc korzystajcie z tego,

Swoją twórczością wspomagajcie

Gdzie tylko możliwe

Waszego stwórcę - Boga.

SJS 21 marzec 2014

95. Bajka o rozbójniku i królu

Za lasami, za borami,

Tuż przed wielkimi górami,

Na wzgórzu co było nad rzeką

Stał zamek potężny od wielu już wieków.

W zamku tym król mieszkał razem z dworzanami

Wojsko bram pilnowało

I generałów króla się słuchało.

Wielu poddanych króla we wsiach wokół zamku żyło.

Spokojnie tu od lat wielu było.

Do zamku przez lasy i bory

Tylko jedna droga wiodła

Stary szlak był tu wytyczony dawno temu.

Przy tej drodze zbójnik od lat grasował.

W lesie się chyba urodził i tam się wychował.

I nikt nie wiedział

Gdzie on się przed ludźmi i pościgiem chował.

Za to zbójnik zawsze wiedział

Czy ktoś drogą jedzie i ilu tam ludzi

Bo zbójnik jak wielu przez las jechało

Wolał się nie trudzić..

Pewnego razu, zbójnik jak co dzień,

Na drzewie przy drodze schowany

Usłyszał tętent konia

Co do zamku z jeźdźcem zmierzał.

Zeskoczył więc z drzewa

Za pień dębu się schował

Sieć przygotował i na jeźdźca czekał

Do skoku gotowy.

Słuch rozbójnika nie zmylił.

Samotny rycerz drogą jechał.

Koń był cały spieniony

I widać było, że rycerz jest bardzo zmęczony.

Łatwy to łup i ryzyka niewiele.

Zbójnik do jeźdźca podskoczył.

Sieć na niego zarzucił,

Szarpnął i konia z jeźdźcem przewrócił

I z nożem na leżącego zbójnik skoczył.

Nóż do gardła przystawił

I tak do niego gada:

"Dawaj zaraz złoto , dawaj i diamenty

Jak nie chcesz aby dzień dla ciebie był przeklęty"

"Nie mam ja złota, nie mam i diamentów.

Mam coś ważniejszego, bo wiozę wiadomość.

Za dwa dni tą drogą, przez te wielkie bory

Obce wojska przejdą aby zamek zdobyć.

Do króla się spieszę

Zawieść tę wiadomość.

Zamek bronić trzeba,

Nie ma co liczyć na czyjąś pomoc

Chyba, że z samego nieba".

Nie kłamiesz rycerzu - zbój spytał zdziwiony

Powiadasz, że obce wojska idą w te strony?

Tak, i armat wiele ze sobą prowadzą

Z murami zamku jak nic sobie poradzą.

Tego już za wiele dla zbójnika było.

Jego zbójowanie jak nic by się skończyło.

Jedź do króla szybko

Nie będę cię tu trzymać

Uradźcie tam w zamku jak wroga zatrzymać.

Tak powiedział zbójnik i rycerza puścił.

Pomógł wsiąść na konia, wielce zasmucony.

Las był jego domem, droga żywicielem

Jak tu obcy przyjdą dla zbójnika miejsca zostanie niewiele.

A rycerz tym czasem pod bramę zamku przybył.

Wjechał na dziedziniec, konia oddał sługom

I ruszył do króla - złą wiadomość zanieść

Że leśnym traktem nieprzyjaciel przybędzie niedługo.

Król jadł właśnie obiad razem z dworzanami.

Wysłuchał rycerza- wielce się zasmucił.

Wezwał generałów i tak do nich powiada:

Przygotujcie zamek zaraz do obrony.

Łuczników i armaty ustawcie na murach,

Strzał niech nie zabraknie.

Kul i prochu w beczkach także nie żałujcie.

Wrogów przywitamy godnie jak należy.

Dostaną nauczkę z murów oraz wieży.

Generałowie poszli do zbrojowni

Lecz zaraz wrócili.

Królu - nie ma czym strzelać z armat

Bo proch w beczkach zamókł.

Powiedział generał co w pięknym mundurze

Baczył by się nie zabrudzić

Gdy szedł do zbrojowni po murze.

A drugi generał miał też same złe wieści.

Królu - nie tylko strzał nie ma

Ale i łuki zgniły, bo dach w zbrojowni przeciekał.

Może by do wroga pismo wysłać by trochę poczekał?

Ręce królowi opadły, gdy tych wieści wysłuchał

Oj nie były one miłe dla jego ucha.

Królu - może lepiej się poddać.

Trzeci generał tak właśnie radził.

Białą flagę wywieśmy - król zawsze jakoś sobie przecież poradzi.

Rycerz co złe wieści przywiózł wszystko to słyszał.

Poprosił króla na rozmowę w cztery oczy.

Gdy zostali sami tak rzekł on do króla:

"Jest szansa aby zamek i królestwo uratować.

Ze zbójnikiem niestety trzeba pertraktować".

Ze zbójnikiem? Rycerzu, żartujesz?

"Nie masz szans królu jeśli nie spróbujesz.

Ten rozbójnik mnie na drodze napadł

Lecz gdy o wrogich wojskach usłyszał

Zaraz mnie wypuścił.

Zmartwił się rozbójnik tak samo jak ty królu.

Więc nie traćmy czasu.

Obaj bez świadków

Jedźmy do lasu

Poszukać zbójnika".

Jak poradził rycerz

We dwóch do lasu pojechali.

Wołają zbójnika, ptaki wystraszyli.

Długo nie czekali jak z lasu usłyszeli:

Co wy tu robicie?

Czy wam już nie jest miłe życie?

Jak żyję lat wiele to jeszcze króla tu w lesie nie widziałem.

Czy mnie wzrok myli?

Nie mylą cię oczy, króla we własnej osobie widzisz

Wyjdź do nas na drogę.

Pomocy nam trzeba, jeśli ty odmówisz

To już tylko można liczyć na pomoc z nieba.

Generałowie jak tylko o obcych wojskach usłyszeli

Stchórzyli i o białej fladze tylko pomyśleli.

Czy widzisz nadzieję aby wroga w lesie powstrzymać?

Zapytał król rozbójnika - czy ich ktoś zatrzyma?

Las znam tylko królu,

Tu się urodziłem, tu od dziecka żyłem

Lecz chyba dlatego

Coś dla obrony zamku właśnie wymyśliłem.

Niech wieśniacy wszyscy, jak tylko słońce wstanie,

Z siekierami, piłami i linami

Stawią się tu przy dębie na drodze.

Jak wróg przyjdzie tutaj zawiedzie się srodze.

Tak jak zbójnik powiedział, tak się stało.

Wszyscy przyszli co przyjść mieli wielce zaciekawieni

Bo pomysł ze zbójnikiem co ma bronić zamku

Był całkiem nie z tej ziemi.

Zbójnik siedząc na gałęzi dębu tak rozkazywał:

Wzdłuż drogi wszystkie drzewa podcinajcie

Ale tak aby nie upadły.

Liny niech je trzymają zanim je przetniecie.

Zrozumieli wszyscy co robić i jak mają.

Lasu huczy od siekier, piły grają, grają, grają...

Zanim słońce zaszło robotę skończyli.

Na dzień drugi od samego rana

Wieśniacy z siekierami czekają na wroga.

Ukryci wzdłuż drogi na sygnał czekają.

A zbójnik na drzewie siedzi

I w las się wsłuchuje.

On jeden ze wszystkich las najlepiej czuje.

Słońce jeszcze rosy nie wysuszyło

Jak coś w lesie się wydarzyło.

Ptaki ponad lasem z krzykiem się poderwały

Sarny spłoszone drogę przeskoczyły

I w gęstwinie się schowały.

Zając przekicał drogą bardzo wystraszony

A za nim wojsko jakieś widać.

Idą, idą, jadą, ciągną konie armaty,

Na wozach drabiny, liny, haki,

Chorągwie, muszkiety, zbroje wyczyszczone

Wszystko błyszczy - pewni siebie

Że zwycięstwo blisko.

Gdy czoło wojska już do dębu doszło

Zbójnik krzyknął głośno, aż echo poniosło.

Sądny dzień się zaczął bo w jednej chwili

Las runął na wroga gdy liny przecięli.

Krzyk ludzi, kwik koni, trzask łamanych wozów

Jednym słowem - piekło na tej drodze.

Wróg tam wpadł w pułapkę

Zawiódł się srodze.

Kto mógł to uciekał.

Konie, wozy, armaty - wszystko zostawili

Tak jak zbój przewidział

Las ich pokonał w jednej chwili.

W tym czasie król ze świtą z wieży

Widział jak niespokojne ptaki nad lasem latały.

Słyszał rumor wielki jak podczas wichury.

I cicho jak po burz w końcu się zrobiło

Było słychać jak królewskie serce biło.

Wszyscy tam na wieży na drogę patrzyli.

W końcu coś dostrzegli ... wojsko jakieś z armatami.

Konie, chorągwie, wozy i to wszystko

Do zamku się kieruje.

Co w takiej chwili król myśli.

Jak wtedy się czuje?

Lecz wojsko jakieś dziwne, ubrane inaczej.

Jakby znajomi tam ludzie?

Jak już wojsko pod mury przybyło

To się wszystko wyjaśniło.

To wojsko to nie wojsko ale wieśniacy

Z bronią zabraną wrogom

Wyglądają więc inaczej.

Wyszedł król naprzeciw temu pochodowi

Bramę otwarto, most też opuszczono.

Zbójnik uśmiechnięty stał na przodzie tłumu..

Co chcesz zbójniku dostać za przegnanie wroga?

Ja, królu? Nic nie potrzebuję.

Las jest dla mnie domem.

Las mnie też wyżywi.

Ja w lesie królu najlepiej się czuję.

Mianuję cię więc Wielkim Łowczym przy mym dworze

Będziesz lasu strzegł przed wrogami.

Przyjmujesz tę funkcje?

Oj królu, ja nie wszystko co mówisz rozumiem.

Mam robić wszystko jak do tej pory?

Ludzi mam napadać?

Ja nic więcej nie umiem.

Nie napadaj ludzi, chyba że wrogowie wrócą.

Pilnuj lasu, zwierząt, wszelkiej roślinności

Aby król czasami mógł tam przyjąć gości.

Gospodarzem będziesz w mym imieniu tego lasu.

Wszyscy z takiego obrotu sprawy się ucieszyli

I w tym królestwie w spokoju przez długie lata żyli.

Zbójnik zaś siedział na dębie całymi dniami

A jak się nudził - gadał z podróżnymi

A jak nikogo nie było to gadał ze... zwierzętami.

---

A co z generałami co byli przy królu?

Stada baranów za karę pilnują

I jak twierdzą dobrze się w tej roli ....

... czują.

1 listopada 2014 roku

96. Mołdawska bajka

Aniołowie w karczmie za stołem zasiedli.

Świece zapalili, głowy pochylili, czekają.

Drogą, już po zmroku, wędrowcy przechodzili

Światła w oknach zobaczyli, weszli.

Jadła daj karczmarzu, piwa w dzbany nalej,

Noc ciemna na dworze, nie pójdziemy dalej.

Rzeka, las po drodze - do domu daleko

Po co tak po nocy mamy kusić złego.

Aniołowie siedzą i ludzi słuchają,

Świece na ich stole czas swój dopalają.

Hej ludzie, skąd was bogi niosą?

Zapytał wędrowców gość co siedział z kosą.

Z kosą ktoś do karczmy przyszedł? Dziw na dziwy.

Wygląda nietęgo, nie jest on szczęśliwy.

Samotnie tu przyszedł, nie znał go nikt we wsi.

Dziwnie on ubrany, czaszkę miał na piersi.

Czaszka haftowana, na siwym kubraku

Któż jest właścicielem tak dziwnego znaku?

Kosa symbol śmierci, czaszka takoż samo.

Może to śmierć przyszła? Dowiemy się rano.

Wędrowcy podjedli i piwa wypili

Temu w kącie z kosą tak rzekli po chwili:

Szczęścia my szukali daleko po świecie

Bez szczęścia żyć trudno, przecież o tym wiecie.

Co jest szczęściem dla was? Czego szukaliście?

Zapytał ten z kosą - po co w świat poszliście?

Życie wam niemiłe, chodzić w obce strony?

Czyż nie powinniście pilnować domu, dzieci, żony?

Kilka lat suszy z domów nas wygnało.

Co byś nie robił, jedzenia było mało.

Poszliśmy na północ, roboty poszukać

Bieda w nasze progi zaczynała pukać.

Na północy deszcze plony zapewniały.

Dobre zbiory mieli, gdy u nas zwierzęta padały.

Rodziny zostawić w domach musieliśmy.

Rok dziś mija jak w świat poszliśmy.

Niesiemy zarobek, nasiona, jedzenie.

Wszystko będzie miało jutro w domach powodzenie.

A domy wasze wciąż stoją? - zapytał ten z kosą.

Karczmarz zaś dorzucił- Tu ludzie w okolicy z biedy chodzą boso.

Nędza przycisnęła wszystkich w okolicy.

Zimą gorzej niż źle było,

Każdy dzień przeżyć było trudno.

Głód zaglądał w oczy a było wyjątkowo chłodno.

Kto miał orzechy włoskie, wiedział, że przeżyje,

Kto ich nie zgromadził to wyciągał szyję

Czy przyjdzie sąsiad jak co dzień z orzechami

Był taki co uzbierał i dzielił się w czas głodu z sąsiadami.

Ja orzechów nie lubię - warknął z kąta ten z kosą.

Mnie one nic dobrego nigdy nie przyniosą.

Przez to roboty nie mam, na próżno tu tyle czekałem

Żadnej duszyczki do piekła przez to nie zabrałem.

Tak powiedział i zniknął jak by go diabli wzięli.

Wędrowcy jak to zobaczyli całkiem oniemieli.

Co tu robić dalej? ale już po chwili

Aniołowie wstali, świece pogasili

I wędrowcom tak radzili:

Wracajcie do swych domów jutro skoro świt

Tam na was czekać będą wszyscy już od rana.

Byliśmy w waszej wiosce od zeszłej jesieni.

Orzechy zbieraliśmy, suszyliśmy

I jednemu we wsi wszystkie dawaliśmy.

Jak głód do domów zaczynał zaglądać

Co dzień garść orzechów on nosił każdemu.

I wszyscy przeżyli tylko dzięki temu.

Więc jak jutro do wioski wrócicie

To przy waszych domach drzewa posadzicie.

Orzechy niech was chronią od wszelkiego złego.

Wędrowcy, zmęczeni zasnęli pokotem

Lecz ich świt przywitał deszczem oraz ... błotem

Śpią wszyscy na ziemi, karczmy nigdzie nie ma.

Przyśniło się to wszystko? To były tylko przywidzenia?

Zebrali się żwawo, prawie biegiem idą

Las dość szybko minął, rzekę brodem przeszli.

Dym widać z daleka, więc jednak ktoś nie śpi.

Ktoś na nich tam czeka - lecz czemu brak ludzi?

Kogut zapiał we wsi, może kogoś zbudzi.

Kogut we wsi gdzie głodno było przez zimę?

Czy poznamy tego dziwu nieznaną przyczynę?

Weszli między domy, nikogo nie widać.

Przy jednym z domów starzec siedział z laską.

Gdzie są ludzie z wioski? wędrowcy zapytali

Wszyscy poszli nad rzekę, na moście czekają.

Bo to dzisiaj ci co na zarobek poszli powracają.

My jesteśmy nimi, dziadku nie poznajesz?

Byli tu przez zimę tacy w białych szatach

Wczoraj stąd odeszli, lecz nam powiedzieli,

Abyśmy was czekali tam na moście właśnie.

Tak dziadek powiedział, mocno zadziwiony

Dlaczego oni przyszli z całkiem innej strony.

Wędrowcy pobiegli co sił w nogach w stronę mostu

Bo tam na nich czekano od rana po prostu.

Płaczu było co niemiara i wszelkiej radości

Dawno wieś nie miała tak radosnych gości.

Czy orzechy mogą od głodu ludzi ratować?

Czy to bajka tylko? Lepiej nie próbować.

SJS

Podczas wielkiej suszy na Mołdawii w 1946 roku orzechy włoskie uratowały od śmierci głodowej wielu jej mieszkańców. Dziś przy każdym domu jest studnia i ... rośnie orzech.

97. Bajka o Babie i koźle - żart

Miała baba, miała

Kozła rogatego

Pojechał na wojnę

Została bez niego.

Długo gdzieś wojował

Lecz do baby wrócił

Nic babie nie przywiózł

I tym ją zasmucił.

Po co babie kozioł

Co nie ma niczego

Wypędziła kozła

Została bez niego.

Smutno teraz babie

Siedzieć samej w domu

Szuka więc koziołka

Szuka po kryjomu.

Kozioł gdy usłyszał

Że go baba szuka

Chciał tej babie dopiec

Bo to twarda sztuka.

Bo to twarda sztuka

Z tego kozła była

Wojna go twardości

Przez lata uczyła.

W nocy się do baby

Pod chałupę zakradł

Zastukał w okienko

Racicami trzasnął.

Chciał nastraszyć babę

Z całej siły wrzasnął.

Toż przy takim huku

Nikt by tam nie zasnął

Lecz co dalej było

Nikt by nie przewidział

Baba uśmiechnięta

Kozła zaprosiła.

Pewnie się dziwicie

Co się tam zdarzyło

Lecz bez kozła babie

Źle się samej żyło.

98. Cienie

Dzień za dniem się chowa,

Noc za nocą przemija,

Księżyc Ziemi się przygląda

A ty gdzie jesteś

Moja Miła?

Wiatr chmury przepędza po niebie

Deszcz strumieniami ziemię myje

A ja nie wiem jak dojść do Ciebie

Moja Miła.

Wspomnienia są poszarpane,

Czas wciąż zaciera w nich ślady.

Idę, idę przed siebie.

Czy czekasz jak dawniej na mnie

Miła?

Kolejny kalendarz kartki na ziemie zrzuca.

Rok za rokiem coraz szybciej goni.

Włosy siwe w lustrze widzę,

Czas je maluje na mojej skroni.

W szufladzie zdjęcia z przeszłości

Czas je pomieszał ze sobą.

Usiadłem z nimi w fotelu.

Szukam te które są z Tobą.

Zastygłe na zdjęciach chwile

Ludzie, ich twarze, ubrania.

Zaraz - czego ja szukam w przeszłości?

Młodości, miłości, mojego kochania?

O, jest zdjęcie Twoje,

Sukienka, wstążeczka, falbana,

Buciki, pończoszki i broszka,

Chyba ode mnie dostałaś?

Już nie pamiętam

Kochana.

Za oknem zmrok już latarnie zapala.

Znikają na zdjęciach ludzie.

Lampkę chyba czas włączyć

O - wrócili, znów ich jak dawniej widzę.

Wzrok coraz bardziej się trudzi.

Cienie urosły tak duże,

Że przeszłość w nich się schowała.

Może znów wiosną pójdziemy nad rzekę.

Czy słyszysz mnie moja

Mała?

2.02.2019 0.15 Stara Miłosna

99. Święto

Sztandary, fanfary, orkiestra, szum.

Ulicą jak rzeką przepływa tłum.

Mundury, ordery, kwiatuszki i kwiaty

Panowie odświętnie związali swoje krawaty.

Panienki, paniusie, dziewczynki i panie

Na święto włożyły najlepsze ubranie.

Orkiestra od rana już marsze przygrywa.

Dzieciaki, podlotki i stare dwie ciotki

Do tańca szykują się nawet... dewotki.

Bębenki, fujarki, piszczałki i gwizdki

Oj będzie się działo jak będzie po... wszystkim?

Orkiestra ruszyła, na przodzie dyrygent

A za nim szeregi w rytm marsza falują.

Sztandary wysoko, kołyszą na wietrze,

Chmury niziutko nad ziemią się snują.

Deszcz spadnie czy niebo się przetrze?

Słoneczko zza chmurek na pochód spogląda

Więc deszczu nie będzie?

Grzmotnęło gdzieś z dala

Orkiestra przyspiesza i bardzo się stara

By dojść do pomnika nim zacznie się deszcz.

Stanęli i stoją, sztandary na przodzie,

Ktoś z kartki coś czyta lecz patrzą do góry

Przetrą się czy nie nad nimi te czarne... chmury?

Znów grzmot jeszcze bliżej, niepokój narasta,

Bo od pomnika daleko do miasta.

Grzmotnęło, lunęło więc popłoch wśród ludzi

Panienki, paniusie, dziewczynki i panie

Dzieciaki, podlotki i stare dwie ciotki

Do miasta już biegną a z nimi ... dewotki.

Orkiestra gdzie może chowa instrumenty

Dyrygent jest wściekły – widać, że nadęty..

Jak można, jak można zepsuć takie przedstawienie.

Dziś nie dam na tacę, może coś tym zmienię?

A Pan Bóg z góry na wszystko spogląda

Spogląda, ogląda ma wszak przedstawienie.

Chcieli deszczu przecież – susza jest od dawna

Zapomnieli chyba o co się modlili.

A deszcz im wysłałem tam gdzie najgłośniej było.

Ot i tak się święto wielkie… zakończyło.

SJS Stara Miłosna 4.02.2019 gdzieś w nocy i po nocy

100. Żart

Drżąc drżeniem cała drżąca

Nie czekała już do końca

Drżącą ręką drżąc na ciele

Drżała, drżała nieskończenie.
Cała drżąca oczywiście.

Drżącym drżeniem ciągle drżała

W końcu drżenia doczekała

Drżenie, drżeniem przywitała.

Drżenie, drżeniem przywitała?

Drżenia drżeniem się nie bała.

Ot i to historia cała.
Drżenie, drżeniem pożegnała.
SJS 15.08.2019

101. Portret z … pamięci?

Lubię słuchać jak mówisz.
Więc proszę mów, mów jak najwięcej.
Twój głos przynosi ukojenie
Przywraca wartość słowom
To tak jak by odpędzać zły los i złe przeznaczenie.

Lubię patrzeć jak chodzisz.

Poruszasz się zgrabnie w przestrzeni.

Idziesz tak lekko, że ledwie dotykasz ziemi.

Sukienka w barwach jesieni

Pończoszki, buciki i wstążka.

Ach, była jeszcze podwiązka…

Czas bym zatrzymał na chwilę
Tak jak filmie zwolnionym
Klatka po klatce, powoli
Nacieszyć się takim widokiem.
Jeśli czas co obok ucieka
Pozwoli na to - pozwoli…

Jesień już życia przyszła.

I wzrok i słuch już nie takie

Lecz pamięć jak dawniej działa

Byłaś młoda a ja … byłem młodym chłopakiem.

Lubię słuchać jak mówisz…

Lubię patrzeć jak chodzisz...miła

Stara Miłosna 21.11.2019 gdzieś między zachodem słońca a snem...

102. Ptaki powrotne...

W pomarańczowym gaju słychać trzask

Zrywanych pomarańczy.

W pomarańczowym gaju słońce pod drzewami

Z cieniami tańczy.

Drzewa, słońce, ludzie i kosze pomarańczy,

Lecz to nie w Polsce przecież bo nie ma u nas

Drzew pomarańczy.

Pod drzewami płachty rozłożone, ludzie kijami

Oliwki strącają.

Strącają, zbierają, płachty pod kolejne

Drzewa przekładają.

A w oliwkowym sadzie słońce pod drzewami

Z ludźmi tańczy.

Lecz to nie w Polsce przecież bo nie ma u nas

Oliwek ani drzew pomarańczy.

SJS wrzesień 2013

103. Bożenko - Anna

Raz nad Wisłą w małym mieście,

Wierzcie ludzie lub nie wierzcie

Mieszkała Bożenka co wiersze pisała

Lecz dziwne to było bo wierszy się bała.

Wierszy się bała, siebie się bała

Ale zawzięcie wiersze pisała

Aż razu pewnego gdy wiersze pisała

To wszystkie kotlety poprzypalała.

Laboga, pies nawet ich teraz nie ruszy

Bo mu odpadną od tego uszy.

Więc nożem czarne odkroić chciała

No ... z tych kotletów co poprzypalała.

Lecz zamiast tego znów .... wiersz napisała

Wiersz było o rzece co gdzieś tam płynie

I ma tajemnice w swojej głębinie

Może to w końcu w morzu wypłynie?

Może wypłynie a może nie

Bo dziś Bożence pisać się chce

Lecz nie o rzece a tajemnicy

Która nas wszystkich a jakże - dotyczy.

Ta tajemnica, wierzcie nie wierzcie

Gdzieś się zgubiła w trakcie pisania

Więc zamiast Bożenki wyszła Ania

Ania lub Anna jak tam kto woli

Bo dzisiaj każdy równo ...

I jeszcze równiej wszystko układa

Aby przed ludźmi wyjść

Tak jak wypada. [dawno temu]

104. Dobrze mi na tym świecie

Od lat wielu powtarzam

„Dobrze mi na tym Świecie”

To zdanie niezmiernie dziwi ludzi

Bo powszechne jest narzekanie

Więc moja wypowiedź zdziwienie wśród ludzi budzi.

Ci co narzekają diabła do siebie wołają

Bo ten kuternoga żeruje na biedzie ludzi.

A tam gdzie narzekają działania jego wspierają

Więc diabeł się mniej natrudzi

By biedę i nieszczęścia wprowadzić między ludzi.

Narzekasz? Po co? Diabłu przyjemność robisz

Jemu będzie w to graj a ty się tylko natrudzisz.

Narzekanie nie jest lekarstwem na biedę czy problemy.

Zacznij działać a powoli zło się na dobro zmieni.

„Dobrze mi na tym Świecie” lepiej zrozumiesz wtedy

Nie będziesz wołał diabła swym narzekaniem

Unikniesz więc większej biedy.

SJS 14.02.2020 Stara Miłosna wtedy gdy śnieg przestał sypać za oknem

105. Kobieta

Zmienność pogody w górach,

Tajemne zakamarki grot

Miękkie futerko kota

Oraz wiosenny grzmot.

Plusk wody na głazach

W strumienia nurcie.

Ptaków o poranku śpiew

A także lwa ryk gdy go ogarnie gniew.

Do tego Stwórca dodał
Krągłości zakoli rzek
Brzózek gałązki na wietrze
I sarny rączy bieg.

Jak by i tego za mało było

Łasicy dołączył pląs

Splecione z kwiatów warkocze

I nawet gdzieś ukrył się... na jabłoni wąż.

Motyli lot nierozważny
Dotyk, głaskanie, szepty
Płacz bez powodu, gniewy
Przecież to obraz Ewy.

Srebrne dzwoneczki mowy

Spojrzenia co mówią tak wiele

Przepaść, kamienie, głazy

To wszystko… w jednym ciele.

Lecz tego też było mało
Więc obok Ewy znajdziecie
Puzderka, pudełka, pończoszki.
Podwiązki, wstążeczki i... broszki.
I liście włożone do książki...
8.03.2020 Stara Miłosna SJS

106. Anioł i dziewczę...

Przybył Anioł na Ziemię

Szukał komu pomocy potrzeba.

Poszedł Anioł drogą, zimno wtedy było.

Dziewczę kuso ubrane zobaczył

Żal mu się biduli zrobiło.

Chodź dziewczę ze mną do miasta

Ubrać ciepło ciebie trzeba

Jeszcze się przeziębisz

I pójdziesz zbyt młoda do nieba, do nieba.

To co dziewczę wtedy powiedziało

Lepiej nie powtarzać aby nikogo nie obrażać.

Anioł z tego co mówiła zrozumiał niewiele

Bo przecież w języku aniołów mówi się tak jak w kościele.

Dziewczę w krzaki uciekło i dzwoni do kogoś.

Jedzie już jej na pomoc samochód byczkami wypełniony.

Oj dobrze że taki pojazd anioła ze skrzydłami nie dogoni.

Wniosek z tego prosty, co już pewnie wiecie

Nie każdemu warto pomagać na tym świecie.

Jest i drugi wniosek który się zaplątał

Anioła przy drodze już nikt nie oglądał.

Trzeci wniosek z tej przygody także tu wynika

Nie ma miejsca dla aniołów tam gdzie ktoś, kogoś często bzyka [pszczoły?]

Czwarty wniosek był także widoczny

Innych słów używa anioł a innych przemysł rozkroczny [gimnastycy?]

SJS 16.05.2020 STOCER

107. Pszczoły

Wśród białych kwiatów jabłoni - szum

Pszczół, wśród konarów- tłum.

Wiatr już strąca płatki na ziemię.

Biało na drzewie, biało na ziemi

Spieszą się pszczoły jak by ktoś gonił

Zanim przekwitną kwiaty jabłoni

Zebrać do uli pyłek tak aby nic nie uronić

Z prezentu dla nich od starej jabłoni.

SJS STOCER 16.05.2020

108. Dzieciństwo…

Za rogiem ulicy

Przeszłość przykucnęła.

Na chodniku kredą

Państwa wyznaczone.

Tak było i będzie

Dzieci świat nietrwały

Byle deszcz granice

Gdy popada zmyje.

Słońce chodnik osuszy

Znów państwa wyznaczą.

Dla dzieci taka zabawa

Może być ciężką pracą.

Ileż to zabaw

Z dzieciństwa pamiętam:

Pikor, pikuty, toczenie fajerki,

Krzyk do studni lub do pustej beczki,

Siodełka z rąk splecionych,

I pieniądze z liści,

Sklep z babkami z piasku,

Berek na podwórku,

Strzelanie z łuku i procy,

Łapanie ryb ręką,

Nurkowanie, skoki do wody,

I połowy wędką,

Szpady z gałązek jaśminu,

Tarcze z przykrywek do garnków,

Tył drabiniastego wozu

Armatę udawał,

Wyprawy na grzyby

I jagód zbieranie,

Pieczenie ziemniaków,

Nad ogniem skakanie.

Ciuciubabka

W chowanego zabawa

Podchody czyli

Po śladach szukanie,

Zwisanie głową w dół,

I w dal lub wzwyż skakanie,

W rowach w „rownika”

Żeśmy się bawili.

A gdy popadało

To błocko bosymi nogami

Myśmy miesili, miesili

A czasem babki z błota po prostu lepili.

Rowery, skakanki

I piłka do grania,

Oj po tych zabawach

Było dużo prania.

Gdzie i kiedy

To wszystko było?

Kiedy się zaczęło,

Kiedy się skończyło?

Dla nas się skończyło

Bo dzieci nadal ten świat znają

Może dlatego częściej

Od nas się uśmiechają?

SJS 28.06.2020 tuż przed ogłoszeniem wyników wyborów

109. Deszczowa historia

Szaro, niebo sprawiedliwe smutne po horyzont.

Chmury wygrały ze Słońcem i teraz deszcz po polach sypią.

Pada, na dachu hałas jak by ktoś garściami krople rzucał.

Kałuże, krótki ich żywot zwykle a jednak teraz są wszędzie.

Leje, deszcz narasta, falami przychodzi.

Liście, mokre wodą obciążone zwisają do ziemi.

Ziemia, wodę gromadzi na czas gdy Słońce zaświeci.

Ptaki, skulone przykucnęły wśród drzew zieleni.

Rowy, woda wypełnia je powoli, powoli.
Zagrzmiało, huk długi więc piorun między chmurami poszedł.
Pszczoły, wiedzą wcześniej jaki deszcz idzie a teraz w ulach schowane czekają.
Ludzie, jedni się cieszą a inni złorzeczą, że deszczu za dużo.

Strugi, spływają i nadmiar wody w niższe miejsca niosą.

Dzieci, jeśli rodzice pozwolą biegają po deszczu boso.

Maki, te starsze, płatki w deszczu pogubiły.

Słońce, przebiło się przez chmury, deszcz przycichł, aż w końcu ucichł.

I tak z deszczem dziś się skończyło…

SJS nad ranem 3.07.2020

110. Deszczowo

Siąpi, pada, nawet leje.

Kropi, mży, słota od rana.

Lepiej siedzieć w czterech ścianach.

Słońce gdzieś się zapodziało

Jak by deszczu było mało

Chmur z zachodu nam przywiało

Oj będzie padało, padało...

W końcu wody w chmurach zbraknie

Słońce się przez chmury przedrze

Będzie ciepło i słonecznie

Jak się przedrze, jak się przetrze...

SJS

111. Stary dom

W środku wsi stoi dom opuszczony.

Patrzy na drogę pustymi oknami.

Dach przekrzywiony i komin się wali.

Drzwi ktoś uchylił i tak już zostawił...

W sadzie owoce zostały na drzewach.

Ścieżka do studni zarosła prawie.

Gałąź złamana zawisła na drzewie

I nikt przed domem już się nie bawi.

Odeszli ludzie, dom zostawili.

Do miasta poszli, tam łatwiej o pracę.

Czy mogło być lepiej lub po prostu inaczej?

Lecz aby dziś wyżyć trzeba mieć pracę.

Sny swe zabrali do domu w mieście.

Czasami w nocy znów są w tamtym domu.

Gęsi jak przed laty ktoś pędzi drogą.

Psy gdzieś szczekają, zboże się kłania.

Budzą się … lecz są przecież w mieście.

Słychać sąsiada, żonie swej coś głośna jak zwykle przygania.

Szum samochodów, czasem syrena, trzask drzwi i

Gdzieś telewizor zbyt głośno „chodzi”.

Byliśmy młodzi, byliśmy młodzi…

SJS 15.44 19.11.2020 Stara Miłosna - obraz Henryka Ornata "Pieńki"

112. Ułuda?

W Twoich oczach moje sny,

W moich dłoniach twoje ręce,

W sercu moim twoje serce.

Czy to wszystko mi się śni?

Sen czy jawa? Dotyk czuję

Więc to jawa a nie sen.

Zapach, ciepło także czuję

Nie jest to więc złudny sen.

Barwy jesieni na twojej sukience.

Róża we włosach czy polny kwiat?

Barwy w snach nie występują

Więc prawdziwy jest ten kwiat.

Sen czy jawa?

Jawa czy sen?

Głos twój słyszę, widzę, czuję

Tak przewrotny byłby świat?

Zasnąć w śnie nie można przecież.

Obudzić za to można się tylko ze snu.

Jesteś, jesteś – widzę - czuję.

Trwaj więc chwilo, chwilo trwaj.

SJS 28.08.2019 Stara Miłosna 21.40

113. Dwadzieścia lat - czyli Veinte Anos

0:34 Byłaś panią mego serca

Lecz zamknęłaś dla mnie drzwi.

Czekam więc pod twoim domem

Może cię zobaczę znów.

0:50 Noc się zbliża, mrok zapada,

Coraz bardziej chłodno mi.

W twoim oknie światło widzę,

Może cień zobaczę twój.

W twoim oknie światło widzę,

Może cień zobaczę twój.

1:10 Więc nadzieją taką żyję

Może wyjrzysz, ujrzysz mnie.

Twoje serce się zlituje

I otworzysz dla mnie drzwi.

1:26 Miasto się do snu układa

Lecz nadzieję ciągle mam

Bo dopóki światło w oknie

To nie jestem całkiem sam.

Bo dopóki światło w oknie

1:48 To nie jestem całkiem sam.

2:19 Ile jeszcze można dzisiaj

Tu pod oknem twoim stać?

Ma nadzieja nie wygasła

Gdy tak blisko do twych drzwi.

Może jutro kwiatek kupię

I zapukam do twych drzwi.

Światło w oknie właśnie zgasło

Jestem w mroku całkiem sam.

Światło w oknie właśnie zgasło

Jestem w mroku całkiem sam.

SJS14.12.2020 17:46

Poniżej piosenka w oryginale - cyfry przy wierszu wskazują oś czasu tego wykonania piosenki

114. Dostatków zasługi

Dom, ciepło, przytulnie,

Bezpiecznie i miło wśród swoich.

Śnieżyca za oknem, warkocze śniegu na wietrze

A w domu przytulnie, bezpiecznie.

Bałwanek na warcie przed domem stoi.

Karmik dla ptaków buja się na wietrze.

Ślady butów śnieg całkiem przysypał.

Przetrze się niebo czy nie przetrze?

Zimno za oknem zostało.

Śniegu na drogi, na pola nawiało.

Komu w taką pogodę

Na dwór wyjść by się chciało.

Ogień w kominku trzaska,

Szczapy drewna on zjada powoli.

Fotel, kocyk, poduszka i kapcie.

Sen się przytula powoli, powoli.

SJS 26.01.2021

115. Słonie, grube ryby, małe rybki - żarty

Na balkonie siedzą słonie

Nóżkami tuptają.

Balkon w końcu się zawalił

Więc słonie latają.

Oj to bajka lub sen dziecka

Bo kto w świecie widział

Aby słonie na balkonie

Nogami tupały.

Balkon przecież, wszyscy wiedzą

Dla słoni za mały.

Więc dlatego nikt nie widział

By słonie latały.

Na balkonie siedzą słonie?

Oj to ludzie chyba.

Prawie każdy co tam siedzi

To jest … gruba ryba.

Grube ryby na balkonie?

Oj to taras chyba.

Balkon, taras, grube ryby

Komu się to przyda?

Grube ryby dużo mogą

Są zwykle bogate.

Mała rybka grubych rybek

Nie wpuści na chatę.

Jak wiadomo grube ryby

Małe rybki zjadają po prostu

Dzięki czemu grube ryby

Nie zaznały postu.

Kto te ryby tam zaprosił

Do dziś nie wiadomo.

Grube ryby, małe rybki

Czy to jest akwarium?

A gdzie ludzie co siedzieli

Na tarasie chyba?

Mała ryba, duża ryba

Poplątane całkiem chyba…

02.02.2021 SJS

116. Ogród

W moim ogrodzie spokój posiałem.

W moim ogrodzie ptaki śpiewają.

W moim ogrodzie czas się zatrzymał

Wiosna to? Lato? Jesień czy jeszcze zima?

Jasno zielona przestrzeń dokoła

Więc to jest wiosna z chłodnym porankiem

A o świtaniu ptaki świergotem Słońce witają

Żurawie krzyczą z dala od ludzi.

Powoli dzień się kolejny budzi.

Mlecze zakwitły, żółto na łące

Przez mgłę powoli przebija się słońce.

Pszczoły na klonach szumią od rana.

Do uli nektar znoszą i znoszą

One nikogo o pomoc nie proszą.

Tak sobie radzą od lat tysięcy

Każdego dnia ich jest więcej i więcej.

Królowa w ulu jajeczek składa dwa – trzy tysiące.

Tak jest każdego dnia od chwili gdy śniegi stopiło Słońce.

Tyle samo codziennie pszczół młodych jest więcej

Więc rój jak co roku wiosną rozwija się prędzej.

Komórki z jajeczkami, komórki z larwami,

Czerw zasklepiony dziewięć dni czeka

A obok pierzga, nakrop i miód

Rodzina pszczela to wielki cud.

Jeden organizm a pszczół tysiące

Część z nich pracuje w ulu a część na łące.

Strażniczki wejścia do uli pilnują

Obcą pszczołę natychmiast wyczują.

Tłum wielki pszczół na wylotkach chce wejść do uli

Jedna przez drugą, śpieszą się wchodzą.

Niosą na nogach pyłek dla larw

A także nektar zebrany z kwiatów.

W moim ogrodzie spokój posiałem?

Wszak w ulach huczy aż słychać z daleka

Na drzewach, na łące też słychać pszczoły

Ale ten hałas to spokój właśnie!

SJS całkiem nie wiadomo kiedy Stara Miłosna, Parcele Rębków 5.05.2021

117. Początek

Biała kartka

Jeszcze czysta

Jak początek Świata.

Pióro w ręku

Pierwsze słowa

Zapisują lata.

Czas przemija

Czas ucieka

Ile nasze życie warte?

Jak na sznurku

Nanizane paciorki

Słowa, zdania, słowa.

Mgła za oknem

Chłodno, cicho?

Oj gdzieś słychać… jakieś licho.

Lis gdzieś szczeka

Zając kniazi

A do domy… zimno włazi.

Buty całkiem przemoknięte

Rosa je tak zamoczyła.

Będzie wiosna czy już była?

W kalendarzu wiosna siedzi

Czemu się tam dziś schowała?

I dlatego śniegiem pola zima posypała.

O co pytasz?

Bazi szukaj

One wiosnę przywitały.

Słońce się przez mgłę przebija

Chłód się w zakamarkach chowa.

A do snu się już utula spracowana w nocy sowa.

Krople wody

Na gałązkach

Perełki udają.

Pszczoły słychać

Szum w pasiece

Po wodę latają.

One bardziej

Od nas przecież

Na wiosnę czekają.

Wiosna, wiosna

Ach gdzie wiosna?

Wszyscy już czekamy.

Mniszek zakwitł

Szum na klonach

Pszczoły coś tam już szukają.

Grzmot daleki

Wiosna idzie

Burza ją tak zapowiada.

Cieplej jakoś.

Rzepak ruszył

Kwiaty będzie swe rozkładał.

Przed ulami

Pszczoły tańczą

Dobrze dzień się zapowiada.

Wiosna, wiosna, wiosna wkoło

Nektar pszczoły wciąż przynoszą.

A pszczelarzom jest wesoło.

Będzie miodek,

Wosk na świeczki

Ule pełne pszczółek.

Gdzie początek

A gdzie koniec?

Jest tej opowieści?

Nie wiem tego

Czy to koniec pieśni.

SJS 18-30/04.2021 Rębków

118. Zegar

Tik, tak tik – tak

Zegar cyka tak od lat.

Powiesili go na ścianie

Tam gdzie dziecko

Nie dostanie

W takim miejscu

Aby był widoczny cyferblat.

Raz w tygodniu nakręcany

Kluczykiem powoli, powoli

Do oporu by miał siły

Czas odmierzać i co pół godziny

Wypełniać biciem w struny

Tak by w domu był słyszany

Upływ czasu odmierzany tak samo od lat.

Wahadło w lewo, wahadło w prawo.

Tyle samo w lewo, tyle samo w prawo

A środek wychyłów o grawitacji przypomina

Lecz w tym punkcie kiedy chodzi

Wahadło się nie zatrzyma.

Zegar ożywia biciem mieszkanie

Nadaje od lat rytm czynnościom dnia.

Tik, tak, tik, tik, tak

Gdy zegar stanie znika tykanie

Dom znaczy pusty od wielu dni.

O, drzwi skrzypnęły, ktoś wszedł do domu.

Zdejmuje buty, płaszcz ciężki wiesza.

Podchodzi, skrzynkę zegara otwiera.

Kluczykiem powoli, powoli życie przywraca

Wahadło trącił, wskazówki przestawia.

Tik, tak, tik, tak

Zegar ożył, daje znak.

Dom też ożył

W piecu huczy.

Bim, bam, bim, bam

Miło będzie razem nam.

SJS 1.06.2021 Stara Miłosna

Dzień wcześniej Agatka przekonywała, że niedługo lato a my przecież lubimy lato więc warto żyć.

119. Zanikanie…

Odchodzą w zaświaty kolejni znajomi

Zabierając z sobą część przeżyć wspólnych.

Nie siądziemy już razem do stołu wspomnień

Wędrując po poszarpanej mapie tego co razem przeszliśmy.

Nowe pokolenia, mają nowe wspomnienia.

Nie ma tam dla naszych przeżyć miejsca.

Tak było, jest i będzie i u nas i wszędzie…

Po prostu czas zaciera mniej ważne dla żyjących wydarzenia.

Pamiętasz szeroką ślizgawkę na zboczu przy drzewie, przy szkole?

Szkoły tam już od lat tam już nie ma i co roku mniej jest tego drzewa.

Pamiętasz „ciepłą rzekę” co wolno po płyciznach płynęła?

Tam od dawna już nikt nie wchodzi do wody!

Pamiętasz młyn, upust, zaporę na rzece?

Nie ma od lat młynu, zapory, ostrogi na rzece.

Pamiętasz…?

Pamiętam, jeszcze pamiętam chociaż coraz mniej nas to wszystko pamięta.

2,17 Parcele Rębków 22.09.2020 SJS

120. Jesiennieje…

Widzisz, jesień na drzewa powoli siada.

Tu liście drzewom na ziemię zrzuci,

Tam zieleń w żółto-czerwone barwy zamienia.

Ogniska na polach dym snują nad ziemią.

Zwiędłe liście, dym, oddech ziemi i trawy

To już pachnie kolejną jesienią…

Chłodne wieczory, zimne poranki,

Mgły nad polami wiszą warstwami.

Rosa na trawie, zwiędłe kwiaty.

Ptaki o gniazdach swych zapomniały.

Pierwsze przymrozki bielą już trawy

Dla pszczół to sygnał – koniec zabawy.

W ulach już czerwiu coraz to mniej.

Gniazda na zimę czas już układać.

Młode pszczoły wiosnę zobaczą jeszcze,

Zanim za starą, co dziś jeszcze żyje

Pójdą w niepamięć wychowując młode.

Tak w cyklu życia czas pszczół krąg zatacza…

Parcele Rębków 22.09.2020 SJS

121. Historia dookoła czyli Wilga nie Wilga...

Błękitne niebo biało-siwymi chmurami przetkane

Kształty wciąż nowe tworzą wysoko na niebie.

Płyną powoli, wodę gdzieś niosą daleko, daleko

Nad skupiskami drzew, nad strumieniem i rzeką.

Rzeka to Wilga a strumień Pałędzią zwany jest od lat.

Wilga w przeszłości wiele razy nazwę zmieniała.

Była Wilką, Wilczą, Wielką Wilczą i Vilcą też

W czasach królewskich takie nazwy różne miała.

Za cara Garwólką ją nazwano

A nawet nie wiedzieć czemu Żoną w gazetach też zapisano.

Pierwotne jej nazwy od wilka, jak nic, pochodziły.

Gdy w końcu Wilkę Wilgą nazwano

Sądzoną, że od wilgoci jej nazwa się wywodzi.

Nad jej brzegami Goniwilk, Wilczyska,

Trochę dalej od rzeki Wilchta,

A wzdłuż jej biegu Wilkowyja leży.

Przy Wiśle miejscowość Wilga

Zamyka jej bieg.

Każda rzeka ma źródła lecz z Wilgą był kłopot.

Źródła Nilu ustalono wcześniej niż Wilgi.

Przez setki lat sądzono, że Wilga przy Goniwilku bieg zaczyna

Lecz ktoś za Żelechowem łąki jako jej początek wskazał.

W końcu jej dopływ Krupa przed Żelechowem

Jej głównym nurtem się okazał.

Na rozległych łąkach przy Kasyldowie

Mała Bystrzyca swe wody z Wilgą od tysięcy lat miesza.

Bifurkacją to się w podręcznikach nazywa,

Część wody z tego samego źródła do Wilgi spływa

A część do Małej Bystrzycy – nie wiedzieć czemu odpływa.

Wody Małej Bystrzycy do Bystrzycy wpadają.

Bystrzyca do Tyśmiennicy swe wody zrzuca.

Tyśmiennica Wieprz zasila z wolna

Bo na płaskim terenie każda rzeka jest… powolna… powolna.

Wieprz jest prawym dopływem Wisły.

Więc woda z Małej Bystrzycy w końcu Wisłą koło Wilgi przepłynie.

I spotka się z tą wodą co w Kasyldowie do Wilgi a nie do niej popłynie.

Ot cuda tego świata z tą wodą co nie wie którą drogę wybrać.

Lecz jest jeszcze jeden nieznany skutek tego mieszania się wód.

Otóż te rzeki tworzą największą wyspę w Polsce

I to jest największy cud.

Między rzekami Wilgą, Małą Bystrzycą,

Bystrzycą i Tyśmiennicą,

Wieprzem i Wisłą jest wyspa do tej pory nienazwana.

Ot historia Proszę Pani, proszę Pana…

Jest w Polsce ogromna wyspa nikomu do dziś nieznana ...

SJS Parcele 11:30 5.06.2021

122. Szarość

Bębni bęben bum, bum, bum.

Za bębenkiem idzie tłum.

Tłum jest szary, byle jaki.

Szare twarze i ubrania

Lepiej zamknąć jest mieszkania

Zamknąć okna, zamknąć drzwi

Tłum jest dzisiaj bardzo zły.

Trąbkę słychać gdzieś z daleka

Tłum to słyszy i się wścieka.

Czemu trąbi trąbka głupia?

Czemu trąbka się wygłupia?

Przecież nam tu smutno jest.

Szaro, buro i ponuro

Tylko bęben bum, bum, bum.

Trąbka skargi usłyszała

Lecz pogróżek się nie bała.

Trąbi trąbka pieśń wesołą.

Hej zatańczmy wszyscy wkoło.

Smutki odpędzimy precz.

Szarość smutna, szarość zła.

Tramta ta ta, tamta ta.

Tłum przystanął i się waha.

Trąbka trąbi ile sił.

Bęben rytm swój smutny zgubił

I do trąbki rytm dołączył.

Pierwsza para rusza w tan.

Druga, trzecia i dziesiąta

Czy dołączą się ci z końca?

Słońce wyszło spoza chmur.

Widzi ludzi wielki tłum.

Wszyscy tańczą radość wielka.

Szarość znikła, barwny tłum.

Trata ta ta, bum, bum, bum.

Złość gdzieś znikła, wielki szum.

Szum radości bum, bum, bum.

Jaki morał z tej powieści?

Tłum tak tańczy

Jak mu orkiestra gra.

Trata ta ta, trata ta.

SJS Stara Miłosna 19 dzień września – szaro, buro i ponuro

123. Dwa wodory, jeden tlen

---------------------------

Deszcz, śnieg, szron i lód,

Sadź, mgła i gołoledź

Toż to wszystko wody cud.

A w tym gronie jest i para

Lecz dopóki się nie skropli

To nie widać przecież jej.

Kra, lodowiec, źródło, rzeka,

Morza, chmury i jeziora.

Dwa wodory, jeden tlen.

Zamiast gazów wodę mamy,

Czy tym ogień zgasi się?

Nie wybuchną dwa wodory, jeden tlen?

Ach ta chemia, wciąż zagadki.

Może napić chcecie się?

Dwa wodory, jeden tlen.

Ciała nasze woda, woda

Rzeki pełne wody są

Czy bez wody jest gdzieś życie?

Dwa wodory, jeden tlen.

Życie w w wodzie, dzięki wodzie.

Oj bez wody bywa źle.

SJS 15.12.2021 Stara Miłosna

124. Dawniej było wiele drzew [1]…

W słonecznym pokoju

Smuga cienia wędruje po ścianie.

Stół, krzesła, kanapa i kredens,

Żyrandol z sufitem związany na stałe.

Na ścianach portrety, obrazy, malunki.

Zapach chleba z kuchni

Snuł się po mieszkaniu.

Wysoki zegar w rogu pokoju

Czas odmierzał wraz ze smugąCienia na ścianie.

Okno otwarte, głosy dzieci dobiegały z podwórka

Berek, skakanka i państwa na ziemi

Rysowane na ziemi nietrwałe.

Zieleń drzew, na trawie ścieżki wydeptane.

Jaśmin zapachem przez okno wchodził.

Pamiętasz? Tak było gdy byliśmy młodzi.

Jak szybko, jak szybko młodość przechodzi, odchodzi.

Pamiętasz? Ryby ręką łowione w rzece.

Ognisko z patyków nad wodą.

Smak ryb pieczonych na ogniu

I czas młodych lat spędzanych nad wodą.

Nauka pływania, nauka ryb łapania.

Skoki do wody, chlapanie.

Na krzaku majtki można było wysuszyć

A później do domu niespieszne wracanie.

Przeszło, przepadło w mroku niepamięci?

Nie, żyje w nas, we wspomnieniach wraca

Zachowane w zakamarkach naszej pamięci.

Każdy z nas niesie część księgi wspomnień

Gdy się spotykamy przecież czas miniony przywracamy.

Przywracamy, przywracamy, jeszcze przywracamy…

SJS 5 stycznia 2022 roku Stara Miłosna

[1]. fragment studenckiej piosenki z lat sześćdziesiątych z kaberetu Hybrydy

125. Wędrówka przez życie…

Słowa to klucze do zakamarków myśli

Naszych i tych którzy słów słuchają.

Sny to świat filmów które są naszą własnością

Lecz reżysera ich nie do końca znamy.

Sny to są filmy jednego widza

Lecz słuchaczy mogą mieć wielu.

Nie przewidzisz co ci się przyśni

Lecz czasami sny zmieniają drogę do celu.

Gesty, postawy, układ rąk i ciała,

Intonacja głosu, spojrzenia i nawet cisza

Gdy słów zabraknie to nasza komunikacja

Z otoczeniem nie całkiem doskonała.

Na początku drogi życia naszego

Słowa nie miały dla nas jeszcze znaczenia

Lecz twarz znajoma, jej uśmiech

Zmieniał nasz sposób odbioru otoczenia.

Głód, zimno, samotność

To wszystko powody do płaczu

Może ktoś nas usłyszy

Co nam dolega zobaczy?

Są inni podobni nam na świecie

Problemy ich do naszych bywają podobne

Które z nich są ważniejsze od naszych?

Tego na początku nie wiemy a czasem wiedzieć nie chcemy.

Wchodzenie w życie, poznawanie, nauka.

Powolne wypełnianie wiedzą

Pustki wypełnionej wcześniej niczym, po brzegi.

Samym sobą siebie poznawanie jest trudne.

Przestrzeń wspomnień powoli

Wypełnia się szufladami zdarzeń.

Łączy je z teraźniejszością

Cieniutka nitka marzeń.

Marzymy aby marzyć i nie bać się

Bariery przekraczać w marzeniach.

Tak, wiem, nasza przestrzeń życia to Ziemia

Lecz latać można przecież także w naszych marzeniach.

Szaleństwo rozsądku nas trzyma twardo na ziemi

Przed sobą nie uciekniesz przecież.

Wygładzanie wspomnień czasami zaboli

I tak nasze lata mijają powoli, powoli…

Osierocone zdjęcia w szufladach leżą

Czas jak gumka wyciera z nich nazwiska.

Żywot świecy i nas dotyczy

Droga nasza bywa kręta i śliska.

Są takie myśli które widać

Są takie myśli które jest słychać.

I nawet cisza może być nośnikiem myśli

A bywa, że mądra myśl się po prostu przyśni.

Przestrzeń wspomnień rośnie wraz z nami

Jest łącznikiem słów wczoraj i jutro.

Dorastając odchodzimy powoli

Wczoraj, dziś a jakie będzie to jutro?

SJS 13.01.2022 Stara Miłosna

126. Czy nasze są nasze sny i marzenia?

Przepełnione zakamarki pamięci

Wyrzucają falami wspomnienia.

Każdy z nas pamięta inaczej te same wydarzenia.

Nie ma wspólnych snów

Lecz mogą być wspólne marzenia.

Są sny kontynuacyjne – powracają do nas czasami.

Te same miejsca, te same twarze i akcja w nich jakby taka sama.

Bywają one wspaniałe, spokojne a czasami są jak dramat.

Sny w snach też się zdarzają – jak je od siebie odróżniać mamy?

Większości snów, gdy się budzimy już nie pamiętamy.

Siedziba snów i marzeń to jak by wspólna przestrzeń.

Horyzont ich oceny wymyka się nam, ucieka.

Czy można marzyć by marzyć dalej niż otoczenie?

Czy samotny w tłumie przekuję w czyn chociaż jedno swoje marzenie?

Czy ktoś wie jakie jest jego przeznaczenie?

W snach jest wszystko możliwe

Jak w filmach – takich prawdziwych.

Są ludzie, zwierzęta, przedmioty, ulice ..i domy

Lecz w snach nigdy chmur i dymu nie widziałem

I zwykle te w snach filmy są czarno-białe.

Wczorajsze jutro, dziś które jest jak wczoraj

Umarli którzy w snach nie są smutni

Jak żywi są w snach jak żywi.

Zapętlenie czasu, przeszłość, przyszłość marzenia.

Jakże często sen nasze życie na jawie odmienia.

Sen mara straszy – budzisz się wtedy z krzykiem

Oj dobrze, że to sen tylko – lecz krzyk jest prawdziwym krzykiem.

To wszystko jakby w pociągu co jedzie nie tam gdzie chcemy

Trzeba się ciągle uczyć jak twardo chodzić po ziemi.

Czy tego chcemy czy nie chcemy.

19.01.2022 Stara Miłosna 22:00

127. Takie tam to.. i owo zawieszone w w czasie…

W ponurym dniu

W ponurym dziś lesie

Ścieżka się wije

Całkiem wesoła.

Wije się, wije

Między drzewami

Między bajorkiem

Oraz wydmami.

Ponury las

Nie jest ponury

Tam gdzie ślad

Ścieżka swój zaznaczyła.

Była już jesień?

Już dawno była.

A kiedy zima

Wreszcie się skończy?

Wtedy gdy dłużej

Poświeci słońce.

Chłody uciekną

Wtedy nad morze.

Czy będzie lepiej?

Czy będzie gorzej?

Ścieżkę zadepczą?

Uchowaj Boże.

Pąki powoli

Powiększać się będą.

Pająki nić swą

Na nich uprzędą.

Wiosna, ach wiosna

Przyjdzie niebawem

I na zielono

Zabarwi trawę.

Mchom będzie wtedy

Bardzo wesoło

Bo wszędzie zieleń

Będzie dokoła.

Trawa zielona, mchy

Jak rok cały

Liście na drzewach

Także zielone.

Wiosna, wiosna dookoła

Ścieżka i drzewa

Mchy oraz krzaki

A nad tym wszystkim latają ptaki.

SJS 27.01.2022 już jest całkiem ciemno...

128. Kot

Ja mam kota

Kot ma mnie.

Co ja lubię

To kot wie.

Głaszczę – mruczy.

Ciepło wkoło - to on śpi.

Ma pazury, ogon, uszy

I o myszach czasem śni.

W marcu na dachach przesiaduje

Z innymi kotami lepiej się wtedy czuje.

W nocy łazi, a w dzień śpi.

Koty mają to we krwi.

Miauczy kotek – miał, miał, miał

Pewnie mleka by on chciał.

Mleka, mleka pełna rzeka

Lecz to sen który ucieka.

Kot się zbudził

I jest zły.

Kto naleje

Mleka mi?

Miska pełna mleka czeka,

Idź więc kotku, napij się.

Ogon w górę – paraduje

Łaskę zrobi – mleka spróbuje.

No cóż, koty takie są.

Ten który mu jedzenie daje

Jego sługą wnet się staje.

Było, jest i będzie tak.

O, wywrócił się na wznak.

Teraz bawić się pewnie chce.

Najedzony, przejedzony

Do zabawy daje znak.

Kłębek wełny mysz udaje

Skoki, pląsy

Mysz złapana

Lecz to tylko kłębek jest.

Koty, koty i kociaki

W naszych domach

Dom ich jest

Ot, tajemnica rozwiązana...

Proszę panią, proszę pana…

Stara Miłosna 9.02.2022 0:14

Kotka w Agadirze SJS

129. 8 marca w PRLu

Smutny kwiatek na stole

Za stołem smutne kobiety

Na stole bieda aż piszczy

Bo to komunizm niestety.

Kobietom po kwiatku kupili

Dla siebie po pół litra wzięli.

Kobiety radość z kwiatków mieć miały

A chłopy po prostu się schlały.

SJS 7.03.2022

130. W Garwolinie

W Garwolinie, w Garwolinie

Czas jak Wilga wolno płynie,

A przy młynie, w Garwolinie

Słychać wody szum.

Na zalewie, tam przed młynem

Ryby skryły się w głębinie

A nad nimi wolno płynie

Dzikich kaczek tłum.

W każdą środę w Garwolinie

Czas na targu szybciej płynie

Bo na targu w Garwolinie

Słychać wielki szum.

Kaczki, gęsi i prosiaki.

Zboża, jajka i kurczaki.

Konie, krowy oraz beczki

Nie zabraknie także sieczki.

Siedmiomilowe buty ktoś sprzedaje

Wszystkie naraz aby było taniej.

Bo to wszyscy wiedzą przecież

Że w nich szybciej chodzi się po świecie.

Handel od samego świtu.

Jabłka, gruszki, pomarańcze.

Proszę pana, proszę pana

Na jarmarku ja nie tańczę...

Ktoś kożuchy dziś wystawił.

Ktoś kto sprzedał się zabawił.

Jeden stracił, drugi zyskał,

Oj przedziwne tam ludziska.

Targ ma długą już historię,

Król wszak nadał prawo targów.

Handel w środy i soboty.

Nie ma w te dni w domach roboty.

Jeden kupi, drugi sprzeda,

Gdy przepłaci będzie bieda

A gdy zyska radość wielka,

Może znajdzie się butelka?

Targ jak teatr, targ jak cyrk,

Targ jak dom handlowy wielki,

Plotki, plotki i ploteczki

Z jednej beczki, z drugiej beczki.

Proszę Panią, proszę Pana,

Ja tu dzisiaj już od rana…

Kupić, sprzedać, pooglądać,

Trzeba dziś wszędzie zaglądać.

Gdzie interes jest schowany,

Gdzie plotkami ktoś handluje.

Kto, gdzie umarł, kto wyzdrowiał?

Komu dziś uciekła krowa?

Kto ją złapał? A kto stracił?

Kto się żeni? Gdzie są chrzciny?

Gdzie najtaniej? Gdzie nie warto?

Targ na wszystko ci odpowie .... aby tylko było zdrowie [1.04.2022 SJS ]

131. Małe miasteczko

W małym miasteczku czas się zatrzymał

Wciąż takie same – lato, jesień i ...zima

Wiosna czasami wybucha inaczej

Lecz to w miasteczku niewiele znaczy.

Domy i domki, okna skrzywione.

Mur gdzieś popękał, drzwi wyszczerbione.

Schody do sklepu zużyte od butów tysięcy

Gdzieś tam balkony na domach jeszcze wiszą

A to wszystko przykryte ciszą, ciszą, ciszą...

Dzwon przy kościele właśnie zadzwonił

Ptaków gromadkę z rynku wygonił.

Każdy poleciał w inną stronę

Lecz zaraz wrócą jak dzwon ucichnie.

Może je wtedy znów kot pogoni?

Chrystus na krzyżu od dawna wisi

Świeczki zapala ktoś pod tym krzyżem.

Może nagrzeszył a może coś on po prostu przyrzekł.

Tablice pamięci na rynku stoją

Przeszłość jest na nich pozapisywana.

Do młyna droga, ta do pociągu,

Tamta na pole bitwy prowadzi

A jeszcze inne do miast sąsiednich.

Czy w tym miasteczku mieszkają biedni?

Czy wszyscy młodzi w świat pojechali?

Rzeka nieduża, właściwie rzeczka,

Młyn nad nią od wieków stoi.

Most, mostek a dalej kładka

Drzewa nad rzeką, w zakolach ryby

Tak jest naprawdę czy to na niby?

Czas ktoś zatrzymał, czy zegar stanął?

Może naprawić ten zegar trzeba?

Może miasteczko ze snu się zbudzi?

Może nie warto się tutaj trudzić?

A może świeczkę trzeba zapalić

Aby się ludzie ruszyli wreszcie.

Miasto, miasteczko a może mieścina

Co ludzi tu jeszcze w tym miejscu trzyma?

SJS kwiecień 2022 roku

132. Liść

Zeszłoroczny liść spadł z drzewa na ziemię.

Nie zielony, nie żółty a rudo brązowy.

Wiatr go po ścieżce przesuwa powoli, powoli…

To szybciej nim zawiruje, to zostawi w spokoju.

Nie ma już powrotu liścia na drzewo.

Jesień tam przetrzymał, deszcze, wiatry, zimą śniegi…

Lecz wiosna ma swoje prawa

Drzewom nowe liście rozdaje powoli…

Dla starych liści już miejsca na drzewach nie staje.

Na ścieżce pod drzewem wiatr liście po raz ostatni rozkłada.

Układa, rozkłada, przesuwa, przerzuca, zostawia, powraca

Ot wiatru na wiosnę cała jego praca.

Po ścieżce ludzie chodzą na spacery.

Dzieci, psy, dorośli tam co dzień wędrują.

Kto by z nich liść dostrzegł zeszłoroczny?

Oni wiosnę a nie jesień już w lesie wypatrują.

Wiatr liściem zakręcił, poderwał do góry

Przez chwilę ptaki naśladując frunął

Lecz wiatr ucichł nagle i liść opadł na ziemię

Ot zwykła kolei losu – u ludzi też tak bywa

Gdy człowiek do ostatniego lotu się podrywa..

SJS 16.04.2022 Dawniej było wiele drzew.../fragment piosenki kabaretowej z 1966 rok/

133. To my…

Dzień dziś dobry dla marzeń kochanie.

Wspomnieniami uścielimy swą przyszłość wspaniałą

Los nam wiele dostarczył już cierpień

Lecz nadzieja nas razem trzymała.

W przyszłość razem wejdziemy kochanie

Trzymając się za ręce we mgle tej podróży

Niech co złe w przeszłości zostanie

Nasze ślady na drodze zasypie wiatr.

Tylko dobre wspomnienia weźmiemy

By pożywiać się nimi w przyszłości

Dom będziemy mieli niewielki

Aby w nim przy stole przyjmować gości.

Tyle złego w przeszłości zostało.

Niech nam teraz słońce życie ogrzeje

Wino chłodne na stole już stoi

Usiądziemy tam przy nim na chwilę.

Zło co przeszło już nas nie zaboli

Wypijemy za dobro przyszłości...

Posadzimy lipy na polu

Będą pszczoły miały się gdzie gościć.

Niech to wszystko trwa póki żyjemy

Bo tak chcemy aby wciąż było

Jeszcze raz, jeszcze raz przeżyjemy

We wspomnieniach zawartą… przyszłość.

SJS 21.04.2022

134. Szczęśliwy dzień

Idę sam,

- idę ulicą.

Czas dziś mam,

- świat mnie zachwyca.

Kto mi dziś

- zechce wejść w drogę?

To mu

- laską zmykać pomogę.

W kieszeni mam

- monet bez liku.

Unikam dziś

- miejsc pełnych krzyku.

Idę sam,

- idę ulicą.

Czas dziś mam,

- świat mnie zachwyca.

Słońce i księżyc

- na niebie razem.

Wokół mnie

- świat pełen marzeń

Idę sam

- idę ulicą

Czas dziś mam,

- świat mnie zachwyca.

Pogoda dziś

- jak wymarzona

Drzewa zielone

- i kwiaty na domach.

Flaga na domu

- biało czerwona.

Idę sam,

- idę ulicą.

Czas dziś mam,

- świat mnie zachwyca.

SJS 21.04.2022 trochę podobne do Swing 80s

135. Czerwona kalina

Oddzieleni od wojny szklanym ekranem

Siedzimy wygodnie w fotelach

Z zimnym piwem w ręku

Oglądając wojnę na Ukrainie na żywo

Taką wojnę prawdziwą.

Jedno piwo, drugie piwo a wojna jak gra

Komputerowa – ludzie biegają, strzelają, uciekają.

Czołgi trafione celnie - wybuchają

I nawet kobiety i dzieci w tej grze udział biorą.

Ale to nie gra, ta wojna tam naprawdę dzień i noc trwa.

W tej wojnie ludzi i dzieci ubywa nie przybywa

I krew tam rozlana jest całkiem prawdziwa.

„Tam nad rzeką czerwona kalina – pochyliła się

Nasza Wielka Ukraina – zasmuciła się”

Ktoś tam śpiewa i karabin w ręku mocno trzyma:

„A my naszych braci wyzwolimy

Naszą Wielką Ukrainę pocieszymy

Niech nie smuci się”.

Wiatr po stepie pieśń niesie:

„Tam nad rzeką czerwona kalina

– pochyliła się

A my Moskwę wypędzimy

Naszą Wielką Ukrainę - pocieszymy

Niech nie smuci się...”

SJS 20.04.2022